Kısa ve öz bir yazı olacak. “Sözün özü”nün ağırlığı o kadar fazla ki, diğer herşey safsata kalır.
Galatasaray takımının candamarı, kalbi, nabzı kısacası herşeyi solkanadıdır. Bu çok nettir. Takımın rakip sahaya geçmesi, yerleşmesi, pozisyon yaratma gücü ve hatta rakiplerinden yegane üstün noktası Olcan/Telles-Sneijder-Yasin ekseninde gerçekleşen paslaşmalardır. Hani,“Hayattan rengi alın geri neyi kalır ki?” misali bu döngüyü bozarsan geri Galatasaray’ın posası ve hayalkırıklığı kalır. Üstelik Yasin de tam günündeyken!
Olcan’ın defansif yönden yetersizliği defalarca tescillenmişken, Sneijder sol önde bekinin önünü kariyeri boyunca kapatamamışken ve maç henüz kopmadığı halde kanatta bu ikiliye dönmek şüphesiz ki belli bir risk barındıracaktı!
Nitekim takımın yediği 2.golde Olcan doğru bir pozisyon alarak(!) adamıyla stopere girdiğinde Sneijder’in topla buluşan Visca’yı karşılamak için solbek mevkisinde konuşlanmış olması gerekirdi. Ama orada yoktu; zaten genelde de olmazdı… Yasin çıkınca da Galatasaray rakip sahaya organize geçemedi, geçtiğinde de kalamadı. Top tutamayan, saklayamayan bir santraforu varken bu süpriz miydi ki?
Sözün özü, Yasin’in çıkması tam bir domino etkisi yaratarak çöküşe yol açmıştır. Ofansif açıdan oyun üstünlüğü rakibe kaptırılmış, defans bazında ise Sneijder’in devraldığı yeni rolününün gerektirdiği pozisyonu almamasından dolayı beraberlik golü yenmiş, 3 puan buhar olmuştur.
Bu maç bir teknik direktörün, bir maçı (belki de şampiyonluğu), hem de tek bir hamleyle nasıl rakibe hediye ettiğinin alameti farikası olarak futbol literatüründe “Yasin Vakası” adıyla anılsa yeridir!
Önemli not: Yasin’in yerine Sneijder’in geçmesinden sonra kendi takımının sağkanadını yaptığı ofansif oyuncu değişiklikleriyle güçlendiren ve maçı çözen Abdullah Avcı taktiksel bir beceri göstermiştir.
Yazarın diğer yazıları için tıklayın
gokhan.hasimzade@abcspor.com
