İlk çeyreğinde hiç olmaması gereken kadar rahattık, hayırlara vesile olsundu, öyle ki Emir bıraktığı yerden devam ediyor, sazı eline almış , Ömer Aşık adeta 2 buçuk metre boyuyla 7 cihana nam salmış, Sinan her zaman olduğu gibi hem Güler hem güldürürdü. Rakip Litvanya ise iyi 1 numaralarına alışık olmamıza rağmen, Saras’ın emekli, Kalnietis’in de gazi olması nedeniyle, çakma guard’larla alışık olmadığımız bir organizasyon bozukluğu ile başladı, çok iyi yararlandık ve hemen öne çıktık, rakip adeta Valenciunas hariç Beyaz Peynir gibiydi, haa o da hiç kaçırmadan 8 sayı attı o da ayrı yalnız bir tane eski takım arkadaşı Ömer Aşık hatıra olarak bir unutulmaz Şapka hediye etti.
İlk çeyrek hiç geri düşmeden 18-13 önde bitirdik. Tek olumsuzluk çok ribaund veriyorduk ki o da ikinci çeyrek başımıza bela oldu. 2. Çeyrekte hem sayı bulamadık, kenardan gelen oyunculardan hiç faydalanamayıp, onlar da , kenardan gelen eski Fenerli Darius Lavrinovic’den 3 de 3 üçlük isabeti ile 9 ve yeni Galatasaraylı Pociusdan da 7 sayı ama en önemlisi maçın sonunda darbeyi yiyeceğimiz eski Edirneli yeni Dackalı Seibutis’ i çözemedik.Ikinci yarıya Maciulis 3’lükle başlayınca fark bir anda ve ilk kez 8 oldu. Sonra Ender Arslan gibi girdi devreye, 10-0’la geri döndük ve iş bitti mi havasına girdik gene, çok iyi oynuyorduk ve yarı final çok yakındı, ne var ki burdan sonra tecrübe devreye girdi ve Seibutis devreye girdi ve 3 çeyrek hiç faul çizgisine gitmeden bizi hak ederek ve uluslararası bir turnuva takımı olduğunu ispat ederek yendiler, 4 faüllü Ömer Aşık’tan son periyod nerdeyse hiç yararlanamadık ve kenardan hiç yardım gelmeyince ilk 5 adamımız çooook yoruldu.
Yolun sonu geldi maalesef ve sürekli geri gelmeyi başardığı turnuvada bu kez geri gelemedik . Maç 73-61 Litvanya lehine bitti. Temel fark üçlük yüzdesindeki büyük fark ve bench skoruydu ki bunların hepsi Hatice oldu netice ise başta Ergin Ataman olmak üzere bize bu heyecanı yaşatan bu takıma sonsuz teşekkür ederim.
