2017 Euroleauge Final-Four’unun yarı finalinde karşı karşıya gelen iki ekip, bir yıl sonra bu kez finalde kozlarını paylaştı. Bir önceki sezon rakibini eze eze finale yükselen temsilcimiz Fenerbahçe Doğuş, hem rövanşı, hem kupayı, hem de üst üste ikinci kez şampiyon olma fırsatını kaybetti. 85-80 İspanyol ekibi lehine sonuçlanan maçta, Fenerbahçe’nin yorgunluk, şanssızlık, (sonlara doğru) kritik anlarda feci hakem hataları, top kayıpları, ribauntlar, kolay kaçan boş atışlar, kısaların her pozisyonda geçilen müdafaaları, rotasyonun verimsizliği gibi nice sebepten oluşan kötü performansı, tarihî bir başka zaferin kazanılmasını engelledi. Buna karşın, maçı son topa kadar getirebildiği için, büyük bir kadroya sahip olduğunu da yine kanıtladı. Yine de, geçen seneki dominant görüntüsünden bir hayli uzak kaldığı da aşikârdı.
Esasen maçın ilk iki çeyreği, hemen hemen Zalgiris ile oynanan yarı finalin bir kopyası gibi geçti. Ahmet yine pota altında (bu kez Ayon’u delirterek) büyük işler başardı, ribauntları domine etti, ve erkenden faul problemine girdi. Onun ilk çeyrekte iki faul almasının, maçın kaderini değiştiren unsur olacağını çok az kişi tahmin edebilirdi. Nitekim Thompson bu maçta hiçbir şey yapamazken, dar uzun rotasyonundaki en güvenilir isim olan Vesely, hem sezonun tükenmişliği, hem de 2 sene önce CSKA ile oynanan finaldeki gibi mental kontrolünü hepten yitirmesi yüzünden Fenerbahçe’nin aleyhine çalıştı. Real’de Doncic’in her geçiş hücumunu ve hızlı hücumu verimli bitirmesi, Randolph, Thompkins, Carroll gibi isimlerin dış şutları ve maçın hem X-Faktörü hem de kahramanı olan Causeur’ün dev oyunu, Real’in akıbetinin Zalgiris’inkinden farklı olmasını sağladı. Senelerdir en seviyeli tabirle “aktif dinlenen” Rudy Fernandez de sezon sonunda serbest kalacağı için yeni kontratının meblağını şişirmek adına birden 2012’deki gibi oynamaya karar verince, Real’in eli çok kuvvetlendi.
Onlar çok iyi dış şut atarken, Fenerbahçe’nin önünde iki seçenek vardı: ya potaya penetre edilecekti (ki maç boyunca bundan hep olumlu sonuçlar alındı) ya da sezon genelinde denenmeyen ama Zalgiris maçında sinyalleri verilen bir şey yapılarak inadına üçlük atılacaktı. Ne yazık ki, ikinci seçenek tercih edildi ve hücum opsiyonları çok kısıtlandı. Her iki potada da devasa ribaunt problemleri yaşandığından ötürü, rakibe tüm ikinci şanslar hediye edildi. Dahası, Fenerbahçe kısaları hemen her pozisyonda kırılgan bir savunma örneği sergileyerek kolayca geçildikleri için, Ahmet-Vesely-Thompson üçlüsü çabucak faul problemine girdi. Bu da, takım savunması bu kadar kötüyken işleri çok daha sorunlu hale getirdi.
Buna karşın maçın tek ayakta kalan Fenerbahçe’lisi Melli’nin önderliğinde devreyi 2 sayı farkla önde bitiren Fenerbahçe için, asıl tehlike üçüncü çeyrekte baş gösterdi. İkinci yarıya 7-0’lık bir seri ile giren Madrid temsilcisinin ekmeğine, Ahmet’in henüz ilk birkaç pozisyonda 4. faulüne ulaşması yağ sürdü. Vesely’nin başına 2.23’lük Tavares tayin edilince, Ayon ve Reyes’e gerek bile kalmadı. Nitekim dış şutu olmayan ve sezon boyunca yaptığının aksine tepeden Udoh’vari biçimde oyun kurmayı yine istemeyen Vesely yüzünden, Tavares hep konfor alanında, pota altında kaldı ve orayı her anlamda domine etti. Yani, Laso’nun Tavares kumarı tuttu. Düşünün ki, rotasyonunuzdaki 3. en kaliteli uzununuz, tüm defolarına karşın size her istediğinizi sağlıyor ve faul problemine girmesi de hiç sorun değil. İşte Tavares, bugün Real’i bu şekilde rahatlattı. Onu bir tek bir kez Melli pota altından dışarı çekebildi, onda da fake + penetre ile basket-faul’ü aldı.
Bu noktada, Fenerbahçe’nin hücumlarında yalnızca Melli’nin elinin titremediğini, onun da iki adet tepe üçlüğü başta olmak üzere, pek çok atışı tereddütle, mecburen kullandığını belirtmemiz gerekir. Datome, dünün yorgunluğu ve Real’in savunması sebebiyle Zalgiris maçındaki oyunundan çok uzaktı. Sloukas, başlı başına bir felaketti. Wanamaker maç sonundaki iki-üç hamlesi dışında asli görevi olan “Bogdanovic’liği” tüm sezonda olduğu gibi yine hiç yapamadı. Vesely, Wanamker ve Melli pota dibinden çok şanssız şekilde boş atışları ıskaladılar. Guduric, bomboş üçlükleri harcadığı gibi, savunmada da geçen maçları mumla arattı. Kalinic üçüncü çeyreğin bir minik bölümü hariç hücumda hiç yoktu, sadece savunmada iş gördü. Nunnally ise… sahaya çıkmayı unutmuştu.
Son çeyrekte, bunların üzerine bir de kritik hakem hataları (Bir Damir Javor faciası olmasa bile, Lamonica klasiği şeklinde) gelince, bilhassa da üst üste iki pozisyonda (hele ki Wanamaker’a Doncic’in yaptığı faulde) sportmenlik dışı faul kararı çıkmayıp, Vesely’ye sportmenlik dışı faul çalınınca, geri dönüş iyice zorlaştı. Buna rağmen Melli ve sonlarda âdet olduğu üzere Dixon, maçı tek topa indirdiler. Lakin Causeur’ün 4/4’ün üzerine 0/2 faul atmasından sonra top şanssız bir şekilde ters yöne sekince, Melli’yi iten Thompkins topu tipledi ve son hücumda Sloukas saçmalayıp bloğu yedikten sonra, galibiyet Real Madrid’in oldu.
Maçın kırılma anları, üçüncü çeyrekte bitime 03.54 kala Wanamaker’ın skoru uzun bir aradan sonra beraberliğe getirecek olan ters turnikesinin çizgi ihlali sebebiyle sayılmaması, son çeyrekte Vesely’ye çalınan sportmenlik dışı faul, Real’in iki kez bu cezaya çarptırılmayan faulleri ve Thompkins’in son hücum ribaundu, olarak sayılabilir.
Real’de Causeur, mükemmeldi. Sezondaki sayı ortalamasını bu maçta üçe katlayan Fransız oyuncu, kariyer maçını oynadı. 18’lik cihangir Doncic de, geçen seneki öngörümü haklı çıkartarak, Eurobasket 2017 şampiyonluğundan sonra hepten büyüyüp, en büyük sahnede Final-Four MVP’si seçildi ve en büyük oyuncu oldu. Tıpkı onun gibi, hem kulüp takımları hem de milli takımlar bazında şampiyonluğa erişen Randolph’un yanı sıra, Thompkins, Taylor, Carroll, sakatlıktan dönüp yeni yeni form tutan Llull, şarap tadındaki Reyes ve Rudy, sadece işlerini yaptılar. Tavares, günün bir diğer sürpriziydi.
Taktik savaşından Laso’nun galip çıkmasını sadece İspanyol koçun maharetlerine yormamak, Obradovic’i yetersizmiş gibi görmemek lazım; çünkü Fenerbahçe’de rotasyon derinliği bu maça sanki hiç gelmemişti. Obradovic’in elindeki kadrodan Nunnally, Guduric, Vesely ve Thompson sıfıra yakın verimlilikle oynamışken, Sloukas yarardan çok zarar getirmişken, Datome ve Kalinic oyunun tek tarafında varken, Ahmet çabucak faul alırken, elinde sadece kısa süreli hançer Bobby Dixon ve Wanamaker-Melli ikilisi kalmıştı. Obra, kaderi değiştirebilmek adına ne yaptıysa, olmadı, oyuncular onun isteklerine cevap veremedi. Udoh ve Bogdanovic’in, yani takımın savunma ve hücum liderlerinin yerlerinin tam olarak dolamadığı, bu maçla kanıtlandı. Takımın bu maçta Sinan ve Melih’i çok aradığı da bir gerçek – Obradovic’e yapılması gereken tek makul eleştiri, bu olabilir.
Melli de 20 sayıyı aşarken, bize, Fenerbahçe’nin bu yıl Euroleague’in normal sezonunda aldığı 9 mağlubiyetten 5’inin, oyunculardan birisi o maçta 20 sayıya ulaştığı için geldiği gerçeğini hatırlattı. Yani, tek ama fazla sayı atan skorer değil, birkaç adet ama 9-10 sayı civarında atan skorer makbuldü. Final-Four boyunca hücumda sorun çeken Fenerbahçe, böylece, sezonu Avrupa’da kupa kazanamadan noktaladı. Real Madrid toplamda 10. Euroleague şampiyonluğunu kazanırken, Obradovic bireysel olarak 9 şampiyonlukta kaldı. Taraftarın ise, bir şeyler yapmak için takımın öne geçmesini beklemesi hayal kırıklığı yarattı. Darısı, seneye diyelim…
İşin ilginç yanı, oyunun gidişatı bakımından CSKA-Zalgiris arasında oynanan üçüncülük maçına çok benzer bir görünüm sergilendi bu maçta. Ve kader, o karşılaşmadaki gibi yine maç boyu önde ve üstün olan tarafın yanında yer aldı…
Tüm bu kötü şartlara ve oyuna rağmen maçın hep içinde kalan, oyun üstünlüğünü koruyamasa bile maçı son topa getiren temsilcimiz Fenerbahçe’ye ve Ahmet ile Dixon’ın yanı sıra, iki İtalyanına, Datome ile Melli’ye tebrikler…
Yazarın diğer yazılarına erişmek için tıklayın
mail: efe.ozenc@abcspor.com
twitter: @efe_ozenc
Youtube: Turuncu ve Siyah
