NBA’de play-off’ların ilk turu, dün gece itibariyle her konferans için tamamlandı. Hatta Doğu’da konferans yarı finallerinin ilk maçları bile başladı (bu yazının yazıldığı an itibarıyla, Boston, Washington karşısında 1-0 öne geçmiş durumda). İlk turda sadece LAC-UTA serisi 7. maça taşınırken, BOS-CHI, TOR-MIL ve hep yakın geçen skorlarıyla CLE-IND serileri de 7. maça taşınmış kadar oldu. İşi kısa tutmak kâbilinden, ilk turu değerlendirelim ve yarı finaldeki yeni eşleşmelere bir göz atalım:
DOĞU KONFERANSI:
BOSTON CELTICS – WASHINGTON WIZARDS: Boston, 0-2 geriye düştüğü Chicago serisini, Gerald Green gibi atletik ve dış şut tehdidi bulunan bir veteranı ilk beşe monte ederek aştı, desek yeridir. Böylelikle Jae Crowder 4 numaraya kaydı ve Amir Johnson’ın âtıllığından kurtulup ribauntları da güvenceye aldılar. Kabus gibi başlayan serinin tamamen Yoncalar lehine dönmesinde koç Brad Stevens’ın bu tercihi kadar, Chicago’nun serseri mayını Rondo’dan mahrum kalması ve iç dinamiğini kaybetmesi de büyük etkendi. Washington ise beklendiği gibi, odaklanma sorununu aştığı ve Porter’dan katkı aldığı her maçta Atlanta’yı rahat geçti. Özellikle, bir maç dışında pota altının tek hakimi olmayı başardılar. NBA’in belki de en formda arka alan ikilisi Wall ve Beal de son maçlarda insanlık dışı bir performans sergileyince, iyi oynayan ama Wall ile aşık atamayan Schroder’ın ve Millsap’in de macerası noktalanmış oldu.
Bu iki ekibin düellosunda ilk maçı Boston kazandı. Üstelik gerilerden gelerek kazandılar. Washington ise hem dağınık bir görünüm sergiledi hem de Markieff Morris’i, ciddiyeti henüz belirsiz bir sakatlığa kurban verdi. İlk maç özelinde Jae Crowder oyunun her yanında, IT hücum bölümünde, Al Horford pas organizasyonu ve asistlerde, Marcus Smart ise Wall’u müdafaa ile huzursuz etme alanında epey verimli oynadı. Serinin genel resminde, ilk beşin potansiyeli, tavanı, çeşitliliği ve uyumu açısından Washington, bench katkısı bakımından (Olynyk ve Smart sağ olsunlar) da Boston bir adım önde gözüküyor.
Aslında Washington’ın bu seriyi 4-1 geçmesinin önünde iki engel var; ilki, bir anda tüm maç konsantrasyonlarını kaybetme ve ruh gibi dolanma olasılıkları, ikincisi de Brad Stevens’ın oyun içi müdahaleler bakımından Scott Brooks’tan fersahlarca üstün olması. Wall-Beal ikilisi eğer Bradley-Smart ikilisi tarafından biraz yavaşlatılabilirse, ön dişini kaybeden IT de böyle skor bulmayı sürdürürse, ibre Boston lehine dönebilir. Kısacası, kadro kalitesi Washington’dan yana, ama ibrenin makası bu kadar da açık değil. Üstelik, ilk beşten birisini kaybetmek (Morris), Washington’ın telafi edebileceği bir mevzu değil. Onlar için ilk beşin formda olmasından evvel sağlıklı olması hayati önem taşıyor.
Bu durum neticesinde, Jae Crowder ve Al Horford %100 dikkatle oynamayı sürdürürse, Boston 4-3 kazanabilir diye tahmin ediyorum. Anahtar nokta: Oyun konsantrasyonunu kaybetmemek, ilk beşlerin sağlıklı kalması, Wall-Beal ikilisi ve IT. Tabi, çıkabilecek kavgalar sebebiyle cezalar dağıtılırsa, oynamayan oyuncular her şeyin gidişatını değiştirebilir, bunu da şerh düşelim şimdiden.
CLEVELAND CAVALIERS – TORONTO RAPTORS: Cleveland takım halinde savunma yapmayı pek beceremediği için, dağınık, Paul George’un eline bakan ve kararsız bir Indiana bile onları tüm maçlarda sonuna kadar zorladı, hatta ilk maçı ucu ucuna kaybetti. Dört maçta toplam 16 sayı fark atabildi Cavs, Pacers’a. Üstelik 3. maçta Cleveland, LeBron sayesinde 26 sayıdan tarihî bir geri dönüşe imza attı; o olmasa hazin bir yenilgi tadacaklardı. Kyrie Irving, JR Smith ve Kevin Love hiç de formda gözükmezken, dış şut açısından Korver ve Deron Williams dışında LeBron’ın içini kimse ferahlatamadı. Bu oyun, geçen yılki şampiyon takımın oyunu değil (henüz).
Toronto ise, olabilecek en ters savunma karşısında Milwaukee’yi ancak Ibaka’yı 5 numaraya, Valanciunas’ı da benche çekerek geçebildi. Kulaç açıklığı, mevkiye göre irilik ve atletizmden oluşan her türlü savunma, Toronto’yu fena halde bunaltıyor. DeRozan ve Lowry’nin istisnai derecede kötü oynamadığı her maçta ise, Toronto ritmini buluyor. Tabi Norman Powell gibi kanat oyuncularından gelen hücum katkısı, PJ Tucker’dan alınan savunma katkısı gibi faktörler de başarıda epey kilit rol oynuyor.
Geçtiğimiz yıl tamamen Cleveland’ın insafında geçen Cleveland-Toronto serisine nazaran bu yıl işler çok farklı. Öncelikle, Cleveland tutarak değil atarak kazanma taraftarı, fakat ana hücum silahlarından sadece “Başbuğ” LeBron çok formda. Ayrıca, Toronto artık LeBron’u yavaşlatıp yoracak bir değil iki güreşken ve atletik isme sahip: Carroll ve Tucker. Dahası, DeRozan’ın eski ekol oyun tercihini özel bir seviyeye yükseltmesi sebebiyle DDR artık takımı engellemiyor, aksine, kimsenin savunmadığı orta mesafeden dev skor katkısı veriyor.
Üstelik, Love ribauntlara konsantre olamıyorken, Tristian Thompson ribauntlarda ve pota altında tek başına Ibaka gibi bir canavara karşı koyamaz. Ibaka’nın dış şutlarda da etkin olduğunu göz önüne alırsak, Valanciunas’ın getireceği sertlik ve pota altı oyunu bir zaruret değil, cici bir B planı’na evriliyor. Lowry de komple bir guard olduğu için Kyrie’yi yine epey sıkboğaz edebilme potansiyeline sahip.
Dış şut yüzdesi, takım oyunu, oyun istikrarı, bench derinliği, takım savunması ve birebir eşleşmeler dahil bütün şartlar, kağıt üzerinde Toronto’dan yana. Ama Cleveland, şu an performansının doruklarını aşmış bir lidere, LeBron’a sahip. LeBron biraz olsun takımı silkeleyip kendine getirebilirse, Cleveland ittire kaktıra ne yapar yapar bu seriyi geçer. Aksi halde, özgüvenini yitirmeyen ve kırılganlığını aşabilen bir Toronto, mutlak favoridir. Tahminim, 4-3 Toronto kazanır ve Doğu Finaline yükselir. Anathar nokta: Ibaka, Ibaka, Ibaka; Toronto açısından kırılganlık, Cleveland açısından da LeBron haricindekilerin toparlanması.
Yazarın diğer yazılarına erişmek için tıklayın
mail: efe.ozenc@abcspor.com
twitter: @efe_ozenc
Youtube: Turuncu ve Siyah
