TOP 16 ile birlikte, hemen her yazıda temcit pilavı gibi tekrar ettiğimiz birşey var; Fenerbahçe ilk 5 olarak Avrupa’nın bence en uyumlu, en formda ve en iyi 2 takımından biri (CSKA Moskova ile birlikte) ama aynı zamanda da bench katkısı olarak hedefi Euroleague şampiyonluğu olan diğer rakipleri arasında en zayıfı!
Özellikle TOP 16’daki ilk 5 maça baktığımızda, ” biraz Antic haricinde “ bütün skor, ribaund ve asist yükü 5 oyuncunun sırtına binmiş, hele de yerli katkısı neredeyse sıfıra yakın bir istatistik şeması vardı sarı lacivertlilerin…
Sloukas’ın devre dışı kalması, pg poziyonunda tek tabanca kalan (genç Berk’i saymazsak) Dixon’un o dönene dek her maç minimum 30-35 dakika sahada kalması anlamına geliyordu ki, hadi Hickman bugün yarın ritim bulacak diye düşünelim, zurnanın asıl zırt dediği yer; uzun rotasyonu ve Antic’in yokluğu idi…
Maça dönersek; İki takımı tartıya koyduğumuzda; maçın Abdi İpekçi’de olması, Anadolu Efes’in Fenerbahçe’ye ters gelen oyuncu formatı ve Antic-Sloukas gibi çok önemli iki eksiği de hesaba katarsak, ev sahibi köşe burun farkıyla da olsa favori olarak gözüküyordu karşılaşma öncesinde…
Momentum da 3.çeyreğin ortalarına dek o seyirde gitti diyebiliriz ama kazanma geleneği olan takımlar, son düdüğe kadar pes etmezler sözü bir kez daha gerçek oldu Abdi İpekçi Arena’da….
Alternatifleri kalmayan iki uzunun toplam 80 dakikanın 68 dk ile % 85’ini paylaşmaları, Bobby Dixon’un da Sloukas yokluğunda mecburen 30 dakikanın üzerine çıkması, takımın maç genelinde temposunu düşürdü ama son çeyrekte sahneye bu sezon belki de ilk kez bench oyuncuları ve bir Sniper çıktı.
Maçı uzun uzun yazmayacağım, sadece momentumu değiştiren final periyoduna bir göz atalım. Ülkemizin en iyi yerli atıcılarından ama yaz aylarında potayı dövüp özgüven kaybettiği Avrupa Şampiyonası sonrası serbest düşüşe geçen Melih, bugün gerçek anlamda sezona merhaba dedi.
Onun art arda yolladığı mancınıklar sonrası takımın savunma direnci de arttı ve yer aldığı son 4 Euroleague maçının toplam 33 dakikada, ikisinde sıfır çekerek sadece 11 sayı bulabilen Melih, aldığı dakika başına neredeyse 1 sayı sığdırarak ( 15.40dk/14 sayı), kazandığı ALL Star üçlük yarışmasının yeni bir provasını bu gece perdeye koydu ve son çeyrekte alev alıp fişi çeken isim oldu.
Anadolu Efes aynı (3. çeyrekte 2 kez 9 sayıya çıktı) Lokomotiv Kuban gibi çift rakamlara çıkarttığı fark sonrası neden kaybettim diye düşünedursun, ilk 2 arkasındaki grupla makası iyice açıp, 3 galibiyet farkına çıkarttı bile sarı-lacivertliler…Bu gece 300.Euroleague maçına çıkan lacivert beyazlılar, bu sezonki en büyük dertleri olan “maçın sonunu getirememe hastalığına’ en kısa sürede çare bulamazlarsa (bu sezon önde götürüp kaybettikleri 5.Euroleague maçı), F8’de saha avantajı hayali kurarken, bir anda ilk 4 dışında bile kalabilirler, benden söylemesi!
Fenerbahçe’ye tebrikler ama dost acı söyler. Her zaman papaz pilav yemez. Euroleague şampiyonluğu hedefi olan bir takımın, sadece 2 gerçek uzunla bu dalgalı suları hasar almadan atlatması mümkün değil!
Antic için bir daha değil sakatlık yaşamak, nezle bile olmayacak garantisi verilse de, dış şutu olan, savunması kuvvetli, kaliteli bir uzuna daha ihtiyacı var sarı lacivertlilerin… Hele de o yokken mutlak suretle !!
Anadolu Efes’te Cedi Osman ve Dario Saric, Fenerbahçe’de de Ekpe Udoh ve Bogdan Bogdanovic 15’er sayıyla maçın en skorer isimleri oldular.
Bu takımın enerji santrali Jan Vesely, belki de dar uzun rotasyonunda uzun süre sahada kalmak zorunda olduğunun psikolojisiyle, gerçek performansından uzak bir istatistik ile (6 sayı) bu sezonun en az sayı bulduğu Euroleague maçını oynadı. Yine de 7 ribaund ve 2 asistle elinden geleni yaptı.
Bobby Dixon 12 sayı bulurken, Luigi Datome de 7 sayıda kaldı. NBA patentli İtalyan forvet icin kaldı diyoruz çünkü 5 TOP 16 maçının hiçbirinde 14’ün altında düşmeyerek, 17 sayı ortalaması tutturmuştu.
Bu arada istatistiklere yansımadı (4 sayı, 2 asist, 1 ribaund) belki ama Nikola Kalinic özellikle son çeyrekte savunmaya getirdiği direnç ve enerji ile bu sezonki en verimli maçlarından birini (bence ilki) oynadı diyebiliriz.
Sonuçta Fenerbahçe 77-73 kazandı. TOP 16’da 6-0’lık bir seri var. Kazanma geleneği çok önemli. Her galibiyet sadece 2 puan değil, özgüven, takım ruhu ve rakiplere psikolojik baskı anlamında da fazlasıyla değerli…
Ama umarız her alınan galibiyet eksik halkaları halının altına süpürmez ve bu takımın özellikle 3 ana uzundan biri olmadığında, kesinlikle en büyük kara deliği olan boyalı alan rotasyonuna bir çare bulunur.
Yazımızı da kurt coach ile bitirelim. Euroleague takımlarına baktığımızda bence en iyi guard, en iyi pivot ya da en derin, pahalı kadro Fenerbahçe’de değil ama onların hiçbirinde olmayan bir kozu var sarı lacivertlilerin; Zeljko Obradovic!
Bu takımın bu sezonki en büyük artısı; ”maçı bir şekilde kazanacağız’‘ hissiyatını sadece kendi taraftarı değil, rakip oyunculara da, şartlar ne olursa olsun verebilmesi. Bunda da ana imza tabii ki Avrupa’nın en büyük coach’una ait.
Nazar değecek diye korkuyorum ama belki 100, belki de 200.kez tekrar edelim; Sırp Koç bu kulübün 108 senelik tarihinin başına gelen en güzel şeylerden biri…
Yazarın diğer yazıları için tıklayın
mail : burak.belgen@abcspor.com
twitter : @BurakBelgen
