Comandante Bilic ve askerleri Temmuz ayından beri devam eden muharebelerden yorgun düşmüşlerdi. Son zamanlarda takım bitkin görünüyordu ve arka arkaya Gazi ünvanını alan askerlerin yokluğu hissediliyordu. 68.000 kişilik bir orduyla, Avrupa’nın zirvesine 5 kez çıkmış olan Brendan Rodgers’ın neferlerini Atatürk Olimpiyat Stadı’nda özellikle de ilk muharebedeki yenilginin ardından bertaraf etmek hiç kolay görünmüyordu.
Ancak işte tam da bu noktada kolayı sevmeyen Comandante alana süreceği paşaları kadrosunda şekillendirmişti. ”FUTBOLCU YOK” DEDİLER. “BULUNUR” DEDİ. “ SEYİRCİ AZ” DEDİLER. “ GELİRLER, BİZİ YALNIZ BIRAKMAZLAR” DEDİ. “PARA YOK” DEDİLER. “BİZ YÜREĞİMİZİ ORTAYA KOYDUK” DEDİ. “DÜŞMAN GÜÇLÜ” DEDİLER. “YENİLİR” DEDİ. Bu ahval ve şerait altında takvimler 26 Şubat 2015 günü saat akşam 8:00’i gösterdiğinde takımlar sahaya çıkmıştı.
Statta mahşeri bir kalabalık vardı. Bir yandan aklımda geçmiş yılların kötü tecrübeleri ve her ne kadar deplasmanda 1-0 yenilmek çok kötü bir skor olmasa da gol atamamış olmak ve son zamanlarda gol yollarında yaşanan tıkanıklığı düşününce bir endişe vardı. İlk 20 dakika çok önemliydi ve iki takım da çok temkinli başladı. Liverpool ilk maçtaki avantajın üzerine yatma niyetinde ve kontratakların yanında uzun toplarla bulabilirse bir golün peşindeydi. Nitekim ilk yarı birkaç pozisyon da yakaladılar ama 1601 yılında 73 günlük kuşatmaya direnen Kanije Kalesi gibi Cenk ve önündeki Müdafaa-i Beşiktaş Cemiyeti cansiperane bir mücadele verdi.
Ordunun her zaman biraz tereddütle yaklaştığı eski komutanlardan Necip Paşa sağ kanattaki Serdar Paşa’yla birlikte belki de kariyerlerinin en iyi performanslarını sergiliyorlardı. Hele Gana’dan devşirilen Opare Paşa ordunun çok sevdiği zenci komutanlar içinde Amokachi, Ferdinand, Nouma ve Mareşal Demba Ba gibi uzun yıllar hizmet verecek bir görüntü içindeydi. Orta sahanın dinamoları Atiba ve Veli Paşalar her zamanki gibi hem defansif hem de ofansif anlamda çok faydalı işler yaptılar. Sadece Kaptan-ı Derya Sosa Paşa ve sakallı Hacı Olcay Paşa gene tam istenilen düzeyde değillerdi. Kızıl Paşa ise sol tarafta rakibin sağ tarafını top atışlarıyla dövüyor ve delik açmaya çalışıyordu.
İkinci yarıda biraz daha hareketlenen Kartallar beklenen golün de sinyallerini vermeye başlamıştı. Ara transferin paylaşılamayan komutanı Tolgay Paşa attığı enfes golle rakip kaledeki deliği açarken sadece ringlerde değil, yeşil sahalarda da kelebek gibi uçup arı gibi sokulabileceğini gösteriyordu. O anda 68.000 kişilik ordu mest olmuş, kabına sığamıyordu. Hele de 91’de Mareşal Demba Ba o topu direğe nişanladığında ‘acaba gene mi makus talihimiz devrede?’ soruları stadın üzerinde dalgalandı.
Uzatmalara geçildiğinde artık ordular iyice yıpranmıştı ve maçın penaltılara gitmesi doğal gözüküyordu. Olağanüstü korakor bir mücadele sergilenmişti. 2005 yılında yine bu statta izleme olanağına sahip olduğum Liverpool-Milan finali sonucunu düşünmek bile istemiyordum! Şans İngilizlere iki kere gülmemeliydi. Nitekim genelde çok yanımızda olmayan şans bile bu akıtılan tere ve verilen emeğe bir el uzatıyor ve izlemeye kalbimin dayanmadığı son penaltının kaçmasıyla son 16 kapısı açılıyordu. Elbette daha yol uzun ve biz şu anda düşmanın sadece sakalını kestik. Mayıs ayında kolu da kesmeyi başarırsak işte o zaman tarih yazılır. Bu takımın muhtaç olduğu kuvvet de bence damarlarında mevcut. Bekle bizi Varşova!Not: Bugün alışılmışın dışında bir tarzla yazmamın nedeni İstiklal Savaşımızın büyük komutanı, 1. ve 2. İnönü Muharebelerine adını veren İsmet İnönü’ye yapılan çirkin ve saygısızca saldırıların bende uyandırdığı tepki. Bütün o cahillere tek söyleyeceğim gene onun ağzından 2. Dünya Savaşı’ndan sonra kendisini aç kalmakla suçlayan bir çocuğa verdiği yanıt: ‘Seni ekmeksiz bırakmış olabilirim ama babasız bırakmadım’ Saygı, vefa ve minnet duygularını hiçbir zaman yitirmemek dileğiyle…
