Federasyon 2 gün önce yeni yabancı kuralını açıkladı. “Ne yapsak da hem Türk futbolcuların hegemonyasını kırmayıp, hem kulüplerin maksimum yabancı isteğine yanıt verip Türk futbolunu Avrupa’daki ikinci-üçüncü torba konumundan aşağı düşürmesek, hem de genç oyuncu yetişmemesinin esas sorumluluğunun bizde olduğunu insanlardan gizleyebilsek?” diye diye geçen oportünizm dolu yılların ardından, nihayet artık Türk liginin kalitesizliği, yayıncı kuruluşun sürekli zarar etmesi ve TMSF’nin elinde olması, buna karşılık Türk futbolcuların dünyanın başka hiçbir yerinde kazanamayacakları akıl almaz ücretlerin futbol anlamında bir karşılığının olmaması federasyonu bu kararı almaya mecbur bıraktı. Mecbur bıraktı diyorum çünkü bu kararın Türk futbolunu ileri taşımak amacıyla iyi niyetle alındığına inanmıyorum. Anadolu’da zaten futbola ilgi oldum olası çok değildi ama yıllardır kapalı gişe takılan Fenerbahçeli, yeni stadını gerçek bir kaleye çevirebilen Galatasaraylı taraftarın bile maça gitmediği, derbilerin 15-20 bin kişiye oynanan kalitesiz mahalle maçlarına dönmüş olmasından olsa gerek, federasyon yabancı sınırlamasını kaldırmayı çıkış kapısı olarak görmüş.
Yıllardır Türkiye’de futbol zevkinin içine öyle bir edildi ki, en sonunda sistem kendi kendini tüketeceği noktada kangren olan kolu feda etti. Herkesin konuştuğu, bildiği gerçekler olan Mehmet Topuz, Alper Potuk, İbrahim Toraman gibi oyunculara ödenen bonservis bedelleri, Volkan Demirel, Selçuk İnan, Burak Yılmaz gibi oyuncuların yıllık astronomik maaşları artık mazide kaldı. Kısacası, artık deniz bitti ve gemi karaya oturdu. En düşüğü 150 avroya satılan kombine biletlere 50 TL’lik bile karşılık alamayan taraftara bir de e-bilet denilen şeytanın aklına gelmeyen ama İtalyanların aklına gelen bir icat ithal edilince, taraftarın tamamen statlardan çekilmesi kaçınılmazdı. Aynen İtalya’da olduğu gibi Türkiye’de de şiddetin stat dışına taşacağını (bkz. Fenerbahçe-Galatasaray Süper Kupa Finali) daha 2014 Nisan’ında yazmıştık, zaten bunu öngörmek için kahin olmaya filan da gerek yoktu.
Türkiye, kararların planlama sonucunda değil, konjonktürel olarak alındığı bir ülke olduğundan yabancı sınırlamasının kaldırılması “yarın bir gün tekrardan sınırlama gelebilir mi acaba?” sorusunu akıllara getirebilir. Bence korkmaya hiç gerek yok. Bu kapı bir kez açıldıktan, kulüpler bu işin tadını bir kez aldıktan sonra bu kapının kapanması artık çok zor. Bundan sonra performans gösteremeyen futbolcu milliyetine bakılmaksızın rahatlıkla kapı dışarı edilebilecek. Türk futbolcular Avrupa’nın çoğu ülkesinde AB statüsünde oynayamadıklarından ülkemizde kendilerini geliştirmek zorunda kalacaklar.
Ancak, tabii ki Türkiye’de kulüplerin başka bir sıkıntısı planlama ve yönetim becerilerinin gelişmemiş olması. Dolayısıyla, Haziran-Ağustos döneminde kıtlıktan çıkmış gibi yabancılara saldıracak olan yönetimler acaba bu işin mali planlamasını yapabilecekler mi? İşte tam bu noktada iş federasyona düşüyor. Zira, mali fair play kriterlerinin denetimi, nihai söz yine UEFA tarafından söylenmek üzere ülke federasyonlarına devredilmiş durumda. Dolayısıyla, Türkiye, Bulgaristan, Gürcistan, Romanya gibi siyaset-futbol ilişkisinde hanesi geçmişten itibaren oldukça kabarık olan ülkelerin takımlarının federasyondan alacakları basit bir kağıdın da önü alınmış oluyor. Federasyonlar, UEFA’ya karşı sorumlular ve bu sorumluluklarını yerine getirmezlerse ceza direk ülkeye kesilebiliyor. Kısacası bu işin şakası yok ve TFF her gelen oyuncuya yıllık 3 milyon, 4 milyon avroları peynir-ekmek dağıtır gibi dağıtan kulüplere “hop bi saniye kardeş” demekle yükümlü.
Çok uzun olmaması açısından ilk yazıyı burada bırakıyoruz. Yarın yeni kuralın detayları ve kulüplerin bundan sonraki stratejilerinin ne olabileceğiyle devam edeceğiz…
