Yillardir Kadıköy’de her Fenerbahce maci olduğunda, caddede ilk gördüğüm formalıya ‘Yenmeden Gelmeyin’ diyerek uğurlu cümlemi söyler, onlardan da ‘İnşallah abla, mutlaka yeneceğiz’ gibi yanıtlar alınca da, kazanacağımız inancıyla yollarda daha dik yürür, o pozitif elektrikle işlerim de rast giderdi.
27 nisan pazar günü saat 19.00’da, Kadıköy’de Fenerbahçe’nin Çaykur Rizespor’la maçı vardı. Formamı giydim ve ilk gördüğüm formalı ben olduğum için kendime aynı dilekleri söyleyerek yola koyuldum.
Çünkü bugün erkekler cezalı olduğundan yalnızca kadınlarla çocuklar maçı izleyebilecekti ve ben de bilet bulabilen şanslı seyircilerden biriydim. Evet, ben bugün maça gidecektim!
Bugün ben maça mı gidecektim? Fenerbahçe maçlarını heyecandan TV’den izleyemeyen, ancak galip gelince gece yarılarına kadar, pozisyonları ezberlercesine seyreden ben, maça mı gidecektim?
Gitmeliydim, çünkü bugün Fenerbahçem 19. şampiyonluğunu kazanacaktı ve bunu kaçırmamalıydım! Cumartesi 13.00’de biletler satışa çıkarılmış, uzun kuyruklar oluşmuş, 52.000 adet bilet 2 saat icinde tükenmişti.
Ayrıca sayın başkanımız konuşmasında bizler için ‘Fenerbahçe’nin yürekli kadınları ‘demiş, tweetlerde de ‘Dişi kanarya, güvenimiz tam sana’, ‘FB’nin kadınları yine cephede, tarihe tanıklık etmek için geliyorlar’ diyerek bize destek vermişlerdi.
Hem takımıma hem de taraftarlarıma sorumluluklarımı yerine getirmeliydim.
Üzerimde formamla caddeye indim. Erenköy’den bir araca bindim.Tüm cadde sarı–lacivert bayraklarla donatılmıştı. ’Şampiyonluk bu yoldan geçer’ gibi sloganlar yazılmış Bağdat Caddesi’nden ve kızlı erkekli FB formalılar arasından takımımızın Dereağzı Tesislerine gittim. Grubumuz beni orada bekliyordu. Biraz sohbet ve çay faslından sonra heyecanla stada gitmek üzere kalktık. Erkek taraftarlardan birisi, bize ‘YENMEDEN GELMEYİN’ deyince çok şaşırdım, benim uğurumu bilen birileri vardı demek ki ve onlar bizim renkdaşlarımızdı,ne de olsa özümüz birdi!
Evet, biz ” YENMEDEN GELMEMEK” umuduyla yola koyulduk
Stada yaklaştıkça kalabalık artıyordu. Erkekler çevrede sloganlar atıyorlardı. O ne büyük coşku, o ne bitmeyen takım aşkıydı öyle.. İçimden, ’Keşke’ dedim, ‘Takımın cezası olmasaydı, hep birlikte maçı izleseydik ne harika olurdu’. Erkek seyircinin sinerjisi bizi motive etmişti. Aklımız o güzel tezahüratlarda kalarak yavaş yavaş stada girdik.
VEEE NİHAYET MAÇTAYDIK
Sahanın güzelliği gözlerimizi kamaştırmıştı, birkaç resim çekip twitter’da paylaşmak istedim, sanıyorum yoğunluktan dolayı başarılı olamadım. Fotoğraflar niye buğulu buğuluydu anlayamamıştım, cepten denedim o da aynıydı. Omuzuma bir el dokundu, bana mendil uzatıyordu, onun da gözleri nemliydi, beni benden iyi anlamıştı, aynı duyguları paylaşan insanların dayanışmasıydı. Önemsenmek ve düşünülmekten mutlu olmuştum.
Kaç gündür beklediğimiz an gelmişti, takımlar sahaya çıktı ve maç başladı. 90+3 dakika boyunca, hepimiz avazımız çıktığı kadar bağırarak, goller kaçtıkça hayıflanarak, zaman zaman totemler yaparak takımımızı destekledik. Mac 0-0 bitti ama yine de şampiyon olduk.
Statta kutlamalar 15 dakika sonra başladı. Başarıda büyük katkıları olan teknik ekiptekiler anonslarla tek tek sahaya çıktı, resimler çekildi, bayrakla tur atıldı, lazer gösterileri yapıldı. Artık bağırmak ne kelime haykırıyorduk! Yabancı futbolcuların oyun havalarına eşlik etmesi görülmeye değerdi.
Aziz Yıldırım’ı sevgi seliyle kucakladılar.Takım ruhunun ışıltılarını tribünlerden görmek mümkündü.. Gösteriler bittiği halde seyirciler, sahayı uzun süre terk etmedi, ortamdaki ‘şampiyonluk kokusu’ pek güzel gelmişti. Takımımız çok çalışarak bunu hak etmişti, seyirci de ‘Adalete fener yak’ yürüyüşü başta olmak üzere Fenerbahçe’mizi her koşulda destekleyerek başarılara katkıda bulunmuştu.
Sahadan dışarı çıktığımızda çevredeki taraftarlar daha da artmış, tezahüratlar güçlenmişti. Maç sonrası arabaları ve bayraklarıyla sokağa çıkan FENERBAHÇELİLER de kutlamalara katıldılar, büyük bir bayram yaşıyorduk. Sabaha kadar süren eğlencelerden sonra bu gecenin sadece fragman olduğunu söyleyerek iki hafta sonraki esas kutlamaya hazırlanmak üzere dağıldılar.
Bu takım, Kıraç’ın gözyaşlarıyla bestelediği son marşındaki, Aziz Başkan’ın ünlü sözcükleri gibi..
DARAĞACINDA SON SÖZÜMÜZSÜN
ÖLÜMSÜZSÜN SEN FENERBAHÇE
Ve ben böyle bir kulübün taraftarı olmanın gururuyla eve gelir gelmez bilgisayarın başına oturdum ve yazmaya başladım.
MUTLU ŞAMPİYONLUKLARIN OLSUN FENERBAHÇEM, beni de yazar yaptın ya ne diyeyim.
nuran.celik@abcspor.com
