Sabah Bostancı’da bindim trene evimin önünden. Rahat bir yolculuk sonrası da vardım Konya’ya. Önce harika bir tirit denedim. Ardından nefis bir etli ekmek. Bu sefer fırın kebabına yer kalmadı. Ben de çok geçmeden stada doğru yola koyuldum. Erkenden, rahatça girdim tribüne.
Buraya kadar her şey güzel. Bundan sonrası ise pek keyifli değil. Evet, hepimiz biliyorduk sansımızın çok olmadığını, şampiyonluğun adeta Kaf Dağı’nın ardında kaldığını. Ama umut işte. İnsan kabullenemiyor. Sonuna kadar mücadele etmek istiyor. “Bir ihtimal” diyerek koşuyor yine Fenerbahçe’nin peşinden.
Sahadaki futbolcular da belli ki bu “umutların azalması” durumundan etkilenmişler. Mücadele etmediler diyemem. Haksızlık olur. Ancak daha coşkulu bir oyun oynamalıydılar. Rakip kötü bir takım. Küme düşme potasına hakkıyla inmişler. Kapanmaktan başka yaptıkları bir şey yok. Biz özellikle Fred ve Ferdi ile forse etmeye çalıştık. Sakatlanmasa Irfan Can da etkisini gösterecekti. Hoca çift santrafora da döndü. Pozisyonları da bulduk 2. devre. Karşı karşıyalarda basit vuruşları yapamadık. “Acaba sezon sonu düşer mi, gücü kalır mı ” denilen Dzeko gelecek sezon için ciddi soru isaretleri oluşturdu. Szymanski bir türlü eski etkinliğine ulaşamadı.
Son dakikalarda ise belli ki ayaklar titredi. Cengiz duran topları dağlara taşlara attı. Mert Müldür ara pas atayım derken foto muhabirlerini gördü. Toplar ayakların altindan kaydı. Sonuçta beceremedik. Bir sezon sonunu daha hüsranla kapattık.
Trabzon deplasmani sonrası lehimize dönen havayı bir şekilde aleyhimize döndürmeyi becerdik nasıl olduysa. O rüzgarla şampiyonluğa koşmamız lazımdı. Kongre, Urfa, U19 derken futbolcular cok acayip seyler yaşadılar kısa sürede. Ne lig kaldı ne Avrupa.
Geriye bir tek hüsran kaldı bu sezon da.
mail: alp.eralp@abcspor.com
twitter: @alperalp72
