Sırada, yine Doğu’nun bir diğer “kısmen” başarısız, fakat ümit vaat eden bir takımı, yani New York Knicks var. Pat Riley ayrıldıktan, Patrick Ewing de emekli olduktan beridir, yani epey bir süredir, başta Isiah “Zeke” Thomas dönemi olmak üzere bir hayli kötü yönetilen bu megakent-takımı, hiç umulmadık bir anda işleri toparlamaya başlamış olabilir. Esasen, Carmelo Anthony buraya takaslanmadan önce, Amar’e Stoudamire – Raymond Felton – Landry Fields – Danilo Gallinari ekseninde, çok uyumlu bir play-off takımı haline gelmişlerdi; fakat ne olduysa, “dünyanın rengine kanma cehaleti” yüzünden oldu – Melo’daki süperstar ışığı, yani pazarlama ve satış bölümü, takım kimyasından da, basketboldan da öne geçti ve metropol, emek-liyakat dengesini yine mahvetti. Topu elinde isteyen, 90’lardan kalma isolation için yaratılmış Melo’nun, Mike D’Antoni’nin süper akıcı ve seri hücum sisteminde olgunlaşmış bir Amar’e ile uyuşması imkansızdı, ve kazanan ne yazık ki Melo oldu. Böylelikle, Stephon Marbury – Steve Francis’li ve Nate Robinson’lı günlere dönüş yapıldı. Tabi ki Melo’nun ilk “ricası” da, kendisine uygun 4 eşlikçi temin edilmesiydi; böylelikle Denver’daki takım arkadaşları Knicks’e geçiş yaptı, ve işler giderek daha beter oldu…
İşte bu durum, Phil Jackson’ın gelişiyle sona erdi, desek de inanmayın. “Zenmaster”, bu vakit işini hiç takip etmediğini, önemsemediğini, dünya basketboluna bihaber kaldığını defalarca kanıtladı. Hatta, gençlerin yetişmesi için işin başına, sırf Lakers’taki oyunculuk yıllarından üçgen hücumu biliyor diye, eğitimci ve deneyimli olmayan yeniyetme koç Derek Fisher‘ı getirince, çatlak sesler ayyuka çıktı. Draft try-outlarını bile görmeye gitmeyen Jackson’ın kozu şuydu: Her şeyin daha da beter olması nasılsa imkansızdı, ve Vujacic gibi kalıntılardan öte bir şans gelirse “kral”, gelmezse “sıradan” ve “emekli” olur, aldığı parasına bakardı. Ve şans, geçtiğimiz yıl, onca muhalefete karşın dev bir kumar oynayıp Draft’in 4. sırasından, onca yıldızın arasından, Kristaps Porzingis’i seçmesiyle Knicks’e güldü. Bakalım, geçtiğimiz yıldan bu yıla dair neler değişmiş?
5 – NEW YORK KNICKS
–
Gidenler: G Arron Afflalo, G Jose Calderon, G Langston Galloway, G Jerian Grant, C Robin Lopez, F Derrick Williams, G Tony Wroten, koç Derek Fisher
Gelenler: C Guillermo Hernangomez, G Brandon Jennings, F Mindaugas Kuzminskas, G Courtney Lee, F Maurice Ndour, C Joakim Noah, G Ron Baker, G Chasson Randle, G J.P. Tokoto, C Marshall Plumlee (serbest oyuncu olarak); G Justin Holiday, G Derrick Rose (takasla), koç Jeff Hornacek
Geçen sezonki derecesi: 32-50
Koç: Jeff Hornacek
Evet, bu yıl Knicks hakiki bir liyakat sınavı verecek, çünkü bunca serbest oyuncunun olduğu bir piyasada, seneyi çok da kötü kapatmadılar. Evvela, sakatlıklarına karşın halen bir şekilde ayakta kalabilen eski MVP Derrick Rose’u, geçen sezonun sonlarına doğru yakaladığı çıkışa (ve Kevin Durant’e olan yakınlığına) güvenip takıma kattılar. Bunu yaparken Jerian Grant ve Robin Lopez’i feda etseler de, Lopez’in ağır işçiliği hariç çok bir şey yitirmediler. Esas maksatları Rose hamlesiyle Durant’i de Knicks’in spot ışıklarına çekebilmek miydi, bilinmez; lakin neticede takımda Durant yok, Rose var. Rose, kontratının son senesinde; dolayısıyla her bakımdan bu yeni şansında kendi limitlerini zorlayarak katkı vermeye çalışacaktır. Rose’un sakatlık riskleri dışında moral bozan tek olay, karıştığı iddia edilen tecavüz vakasına ilişkin davanın süreci olabilir. Böylesi bir iddia, vakt-i zamanında Kobe’yi bile yıkmıştı, ama Kobe ayağa kalkabildiyse, Rose da yapabilir.
İşin ilginç yanı, Rose’un üçgen hücumun ruhunu öğrenirken çok eğlenmesi ve Melo ile aralarının gayet iyi olması değil; taze koç Hornacek’in takıma şimdiden hızlı hücumlarda pick’n-roll ve 2’li ve 3’lü oyunlar uyarladığını görüyoruz ve bu demektir ki, herkes için yeni bir üçgen hücum dönemi başlıyor. Aslında Zenmaster’ın 2. Jordan’lı Bulls dönemindekine çok benzeyen bir kadro yapısına sahip olan Knicks, kazanma alışkanlığını sürdürmek için, o Bulls’daki Luc Longley’i, yani Joakim Noah’yı da transfer etmekten çekinmedi. Sakatlıktan belini doğrultabildiği vakit, Noah çok mühim ve yırtıcı bir çember savunucusu ve takım oyuncusu olabiliyor ve her iki potada da hatırı sayılır katkılar verebiliyor. Fakat sakatlıklar hareketliliğine ve çabukluğuna zeval getirdiyse…
İşte öylesi bir durum için, geçtiğimiz yılı İspanya Ligi’nde, Euroleague’de ve Eurobasket’te, bu yazı da Olimpiyatlar’da oldukça iyi geçiren genç İspanyol pivot Willy Hernangomez’i ve son Plumlee biraderini, yani draft edilmeyen Marshall Plumlee’yi de rotasyona eklediler. Hernangomez ve Plumlee’nin tarzları birbirini andırıyor; ama Willy’nin hücumu, Marshall’ın ise savunması daha kuvvetli. Pek tabi ikisi de çember savunucusu olarak henüz lige hazır değiller ve Hernangomez, öncülü Gasol Kardeşler’den ziyade, Felipe Reyes gibi sade ve pratik oynuyor. Bu demektir ki, Knicks gibi şov seven bir şehirde kıymeti bilinmeyebilir.
Aynı durum, tam vaktinde NBA’e kapağı atan Litvanyalı forvet Kuzminskas için de geçerli. Kuzminskas, son yıllarda Litvanya ekolünü sırtlayan nadide bir forvet ve geçtiğimiz yıl dışında Avrupa’da fark yaratan bir oyuncuydu. Burada da kendisine çok yarayacak bir sisteme, üçgen hücuma büyük katkı verecektir. Bu işin savunma yapılmadan yürümeyeceğini anlayan Knicks yönetimi, Kuzminskas ile doğru bir hamle yaptı – umarız gösterişe önem vermezler. Bir diğer doğru hamle de, (North Carolina’ya liderlik eden, yeni nesil Nicola Batum diyebileceğimiz) Tokoto’yu, Holiday ve Ndour’u takıma katmaktı. Dahası, NBA’in en muteber kısa savunucularından Courtney Lee’yi de New York’a getirmeyi başardılar. Böylesi oyuncular sayesinde, (evet, hepsinin dış şutları halen zayıf) bir play-off adayı haline geldiler bile. Tabi iş, bununla bitmiyor…
Rose’un revire kapağı atma riskine karşı, yine yakın zamanda “itibarını”, “yerini” ve “önemini” ciddi bir diz sakatlığı yüzünden kaybeden bencil guard Brandon Jennings’i de almakta sakınca görmediler. Jennings esasen sakatlanmadan hemen önce Pistons’da yeteneklerini herkesin refahı için kullanmaya başlamış, kendisini bir Steve Francis olmaktan kurtaracağını düşündürmüştü. Ama sakatlık sonrasında yerini (takımı iyi oynatan) Reggie Jackson’a kaptırdı ve burada bir şeyleri tekrardan kanıtlaması gerekiyor. Sağlıklı ve mantıklı kalabildikçe, En İyi 6. Adam ödülünün favorisi olacaktır – hatta Rose’un yerini bile alması söz konusu olabilir. Tek sorun, o’nun da topla oynamayı ve sürenin çoğunu kullanmayı sevmesi. Bunu burada üçgen hücumla yıkabilirse, Knicks’e kademe atlatır.
Derrick Williams ve Galloway, kimsenin üzülmeyeceği kayıplardı, diyebiliriz. Zira takımda Lance Thomas, Kyle O’Quinn, Lou Amundson, Holiday ve Sasha Vujacic gibi her ucu keskin rol oyuncuları da mevcut. İçlerinde sadece O’Quinn ve Holiday gelecek ve ümit vaat etse bile, Hornacek’in kadro kimyası anlayışıyla her biri sadece olumlu yönleriyle katkı sağlayabilir. Bu açıdan O’Quinn ve Amundson’a savunma ve pota altı zaafını örtme bakımından büyük görev düşecektir. Özellikle Amundson’ın Jerome Williams’ı andıran yırtıcılığı, bu nispeten “yumuşak” rotasyonun kırılganlığını azaltmak ve rakipleri sindirmek için, çok mühim bir etken. Sadece Noah’ın varlığı her şeyi çözmez neticede..
Carmelo ise, artık kariyerinin sonlarına geldi ve Dwight Howard ile birlikte “şampiyonluk istemeyen, yüzük için hırs yapmayan süperstar” etiketini taşımaktan sıkılıp sıkılmadığını kanıtlamak zorunda. Etrafında Billups’lı, Iverson’lı, Camby’li Denver günlerinden bu yana ilk kez bu denli “cici” bir ekip var – bakalım, clutch anlarındaki performansını maçların tamamına yayıp, hakiki bir liderlik profili sergileyebilecek mi? Şimdilik her şeye olumlu cevap veriyor ve işin ciddiyetini fark ettiğini gösteriyor.
Tabi bir de, tüm bu uğraşın merkezi ve sebebi var: Kristaps Porzingis. Daha ilk sezonunda, hem de Yılın Çaylağı seçilmemesine karşın (New York pazarının da etkisiyle) tüm ligde öylesi bir etki yarattı ki, şimdiden genç Letonyalı’ya “Porzingod” gibi lakaplar yakıştırıldı. Eski efsaneler Arvydas Sabonis, Toni Kukoc, Detlef Schrempf ve bu medeniyetin son halkası aktif efsane Dirk Nowitzki’yi andıracak şekilde oynuyor; 2.21’lik boyuyla sahada her şeyi yapabildiğini, klasik bir Avrupalı sıska uzunun aksine, çok güçlü, hırslı ve agresif oynadığını ispatlıyor. Her şey, belki de bu adamın yeni franchise oyuncusu haline gelmesi için, ve o hale gelmesine bağlı. Ardılı Dragan Bender ile birlikte, modern uzunun ilk mükemmel numunelerini teşkil edebilirler. En azından Fisher yerine koçluğa Hornacek gelmişken, Porzingis ne yaptığını bilen birisi tarafından iyi eğitilecektir. Pasörlüğünü geliştirirse… İşte o vakit, ligi domine edecektir (şimdilik Bender, Porzingis’ten daha iyi bir pasör, ama diğer her yönden Porzingis daha önde, diyerek konuyu noktalayalım).
Bu yıl, Knicks’in play-off mücadelesini seyredeceğiz. Sakatlıklar olmadan, maya da tutarsa, 7. veya 8. sıradan play-off’u görebilirler ve Melo’nun bir ekibi nereye kadar taşıyabileceğini seyrederiz. Olmadı, en kötü ihtimalle, gelecek yıl Rose’un kontratından kurtulacaklar ve serbest oyunculardan yeni takviyeler arayacaklar. Noah’nın şişirilmiş kontratını eleştirenlere ise, Timofey Mozgov‘lara, Jerome James‘lere sunulan efsane kontratları örnek gösterip, sakin olmalarını tavsiye ediyoruz – dış şutlar haricinde, Knicks bu yıl çok zevk verecektir…
Yazarın diğer yazılarına erişmek için tıklayın
mail: efe.ozenc@abcspor.com
twitter: @efe_ozenc
Youtube: Turuncu ve Siyah Kadar Yuvarlak
