Sene 1990, Kanada’ya yeni gelmişiz. 20’li yaşların başında, 3-5 Fenerli arkadaş… Kadıköy’den bir macera için düşmüşüz yollara, ilk seneler herşeye hasret kaldığımız bir dönem…Bırakın Türk televizyonu, internet, cep telefonunu, gazeteler bile 3 günde bir gelirken , Fenerbahçe’mizin maçlarını takip edememek bir başka yaralar olmuş içimizi…
Türkiye ile saat farkı 7! Eskiden maçların şimdiki gibi geceleri değil gündüz oynandığını da hesaba katın, kısa dalga radyodan maç dinlemek için Montreal dağına çıkıyoruz sabahın beşinde. Mecburuz, çünkü sadece oradan kesik kesik de olsa dinleyebiliyoruz ortak aşkımızın maclarını..
Ama her dinlediğimiz maç, -20, -30 derecede bile içimizi ısıtıyor ve mutlu oluyoruz. Bazen arıyoruz samimi bir arkadaşı, yaklaştır tv veya radyoyu ahizenin yanına, sesi aç ve öyle bırak.. Ay sonu fatura gelince ıiıhhh diyoruz ama değer! Bugünkü gibi 100 ayrı operatör ve rekabatten dolayı üç kuruşa inmiş tarifeler yok. Türkiye ile 10 dakikacık konuşma bile bir günlük kazancımıza bedel, belki de fazlası!
Yine de biz heyecanımızdan , tutkumuzdan hiç birşey kaybetmiyoruz. Aradan 24 sene geçmiş, maçları naklen seyreder olmuşuz. Bizim evi totem yapmışız. Her hafta arkadaşlarla toplanıp seyrediyoruz.
Hele 3 Temmuz “sözde” şike operasyonu bizi futboldan soğutacağına , daha fazla birbirimize kenetlemiş. Her galibiyette gözlerimiz
doluyor, kimlere hırslandığımızı bile bilmiyoruz. Alayınıza gider diyerek sezon sonundaki sevinç
çığlıkları atacağımız o günü bekliyoruz.
96’da St Catherine caddesini nasıl trafiğe kapatıp, Kanada’lılara
korna çaldırıp, şehrin altını üstüne getirdiysek yine aynısını yapacağımız günü iple çekiyoruz.
Fenerbahçe’lilik coşkusunu nerede değil de, nasıl yaşamamız gerektiğinin önemini biliyoruz.
Babalarımızdan kalan bu sevdanın, burada doğan çocuklarımıza kültür mirasımız olduğunu
gösteriyoruz.Ve bütün camiamızdan, futbolcularımızdan her zamanki gibi gözlerimizi başarıdan
yaşartmalarını bekliyoruz. Hep beraber Montreal’den SARI diye bağırdığımızda Kadıköy’den
LACİVERT diyenleri duyar gibi oluyoruz…
NE MUTLU FENERBAHÇE’liyim diyene!
