Geçen hafta Kayseri Erciyesspor-FENERBAHÇE maçının olduğu gece, arkadaşlarla yemek programı yapılmıştı. Ben evde heyecandan dokuz doğuracağıma, o vakti restoranda geçireceğime sevinmiştim. Yemeğe gittiğimiz lokantada , meğer Lig TV varmış, sağda ekran, solda ekran, karşıda ekran, neredeyse tavana da ekran koyacaklarmış. Beni aldı mı bir telaş. Grubumuz 16 kişiydi. Bunlardan sadece 6 kişi Fenerbahçe’li, diğerleri Galatasaray’lıydı Fenerbahçe’li arkadaşlar masanın diğer ucunda kalmışlardı. Biz de fanatik GS’lıların yanına düşmüştük. Bunlardan biri de tabii ki sevgili eşimdi.
Maç başladı, kafamı kaldırmadan yemek yemeye çalışıyordum. Zaten karşımdakilerin suratına baktığımda, 0-0 devam eden maçın sevincini gözlerinde görüyor ve sinir oluyordum. Uğur yapayım diye iki kat yukarıdaki lavaboya çıkıp, epeyce oyalandım. Bir ara çarpıntılarım tuttu, dışarı çıkıp yürüdüm ama, yandaki restoranlarda da maç yayını yapılıyordu, mecburen geri döndüm. Geldiğimde, durum yine 0-0 dı. Arkadaşlardan biri, ‘1 puan da iyidir, deplasmandasınız’ demez mi? ‘Kendi takımınız için öyle mi düşünürsünüz?’ diye çıkıştım, çok hırslanmıştım. Bize 1 puanı lütfediyorlardı sanki. İlk yarı böyle bitti.
İkinci yarıda , sol taraftaki masada genç bir çift dikkatimi çekti. Gol kaçırılınca üzüldüklerini görünce, renktaş olduğumuzu anladım. Onlarla diyaloga girdim, biraz olsun rahatlamıştım. Düşman süngüleri arasında hareketsiz kalan biri gibiydim, gençlerin varlığı moral verdi. Türk olduğumuzdan, kısa sürede samimiyet kurduk. O arada penaltı kazandık. Bir baktım ki ben ayaktayım, o genç kız ile sarmaş dolaş vaziyette, ellerimizle totem yaparak, Emre’nin penaltı atışını bekliyorduk. Gol olunca da, şapur şupur öpüşüp, zıp zıp zıpladık. Delikanlı ile de ‘ÇAK’ yaptık. Onlar bana, masamdaki haset bakışlılardan daha yakın gelmişti, çünkü, o anda aynı şeylere sevinip, takımımız için pozitif enerji göndererek, iyi dileklerde bulunuyorduk. Renktaşlık böyle bir şeydi. FENERBAHÇE’lilerde de bu duygular çok fazlaydı.
Maç bitince masama döndüm. Eşim ve arkadaşları o kadar kötü bakıyorlardı ki anlatamam. Bir kadın arkadaş, ’Penaltılarla maç kazanıyorsunuz’ diye eleştiride bulundu. ‘Sanki siz hiç penaltı kazanmıyorsunuz’ diye yanıtladım. Çatlasalar da patlasalar da neşemi kaçıramazlardı.
Oradan ayrılırken, ‘Bir daha maçımız olduğunda sizin enerjinizi hissedeceğim, siz de beni hatırlayın’ diyerek, gençlerle vedalaştık, fotoğraflar çekildik.
Yanımdaki arkadaşların süngüsü düşmüştü. 1-0 da olsa galip gelmenin huzuruyla, yanımdakilerin çatur çutur çatlama sesleri arasında evin yolunu tuttuk.
Yok kardeşim, böyle olmuyor. FENERBAHÇE’nin maçı olduğunda beni 2 saatliğine uyutsunlar, sonra da uyandırıp müjdeyi versinler. Hele hele, negatif enerji gönderen insanlarla maç falan izlemem. Karşılaşma galibiyetle bitince, ben keyifle TV’nin karşısına geçip rahat bir şekilde seyrederim. Ne yapalım huyum böyle. Bu hafta Mersinidmanyurdu maçını çok güzel oynamamıza rağmen sadece 1-0 kazandık. Bizim salondan çatur çutur sesleri mi duydum , yoksa bana mı öyle geldi. Acaba neden dersiniz?
