Kyle Singler dünkü hazırlık maçında, OKC kadrosunda kalıcı olabilme emareleri saçtı ve D-League’e kapağı atmasını kesin gördüğüm için Thunder’ı incelerken kendisine yer vermeyen bendenizi utandırdı. Singler, agresif olduğu kadar da dengesiz bir forvet esasen – yani, takıma faydası kadar zararı da dokunabiliyor. Ama eğer onu benchte oturtmaya kararlılarsa, kalmak için savaşacaktır ve Durant sonrası yetimleşen forvet mevkiine renk katacaktır.
Evet, hazır Durant demişken, Lakers’a bir göz atmanın vaktidir. Lakers tüm yaz boyunca Durant’i ikna etmeye, avlamaya çalıştı, fakat başaramadı. Tüm planları, bir süper yıldız getirmekti ve Kobe Bryant’ın emekliliğinden sonra Lakers gibi bir franchise’ı taşıması için Durant’ten ötesini bulamazlardı. Durant olmayınca, bu defa Gasol – Bynum ikilisinden beridir (evet, yeni Dwight Howard‘ı bu forma altında sevemedik) hasret kaldıkları yıldız uzuna yöneldiler ve DeMarcus Cousins ısrarları halen daha devam ediyor. Belki bunda başarılı olurlar, orası bilinmez; fakat bilinen bazı gerçekler de var: NBA tarihinin açık ara en başarılı 2 takımından birisi olan Lakers, (Jim Buss yüzünden) 3 yıldır play-off’lara kalamıyor – bu, takım tarihinde bir ilk. Ayrıca, tiyatroya dönen geçtiğimiz sezonu sadece 17 galibiyetle kapattılar, ki bu da franchise tarihinin en büyük yüz karası. ‘Mamba’ya son 5 senedir istediklerini veremediler, ve sıra yeni bir çağa geldi…
Bu çağ başlarken, birçok nokta atışı hamle yaptılar. Ama ne yazık ki, daha atılması gereken çok nokta var – tabi Timofey Mozgov, bu kontratıyla bir nokta falan değil, anca ünlem işareti olabilir. Soru işaretini ise, D’Angelo Russell’a sakladım…
10 – LOS ANGELES LAKERS
–
Gidenler: F Brandon Bass, C Roy Hibbert, C Robert Sacre, G Kobe Bryant (emekli oldu), koç Byron Scott (nihayet)
Gelenler: Koç Luke Walton; SF Brandon Ingram, C Ivica Zubac (ikisi de Draft’tan); F Luol Deng, F/C Yi Jianlian, C Timofey Mozgov (serbest oyuncu olarak); G Jose Calderon (takasla)
Geçen sezonki derecesi: 17-65
Koç: Luke Walton
Russell’a daha sonra döneceğiz; önce takımın yaptığı olumlu hamlelerden başlayalım. Gönderilen isimlerden hiçbirisi, rotasyon veya oyun planı için bir önem taşımıyordu. İçlerinde Hibbert ve Bass büyük katkı verebilme potansiyeline sahipti, fakat ikisi de mazilerine lanet okuttular. 2.19’luk bir Hibbert’ın ilk 5 başlayıp sadece 3 ribaunt ortalamasıyla oynamasını izah edecek bir düstur bulunduğunu sanmıyorum şahsen; Lakers da böyle düşünmüş olacak ki, Bass ve Hibbert gönderildi, Sacre de ‘tuzluk biberlik’ vazifesinden ayrılıp ‘tuz-biber’ görevini gördü. Ama en keskin hamle, varlığıyla artık takıma bir şey katmayan, oyuncuları disipline sokamayan ve otorite kuramayan koç Scott’ın yollanmasıydı.
Gelenler kısmına buradan başlamak lazım: NBA efsanesi Bill Walton’ın oğlu ve Lakers ile yüzük kazanmış bir eski oyuncu olan GSW’nin asistan koçu Luke Walton, takımın baş antrenörlüğüne getirildi. Walton, modern basketbolu bilen, rekortmen bir sistem uygulayan çok kaliteli ve şampiyonluk görmüş bir ekipten geldi. Faydaları derhal kendini gösterecektir; mesela, Byron Scott koçken, çaylak Russell basına ağzına geleni söyleyebiliyordu. Oysa şehrin çocuğu Luke Walton’ın koçluğunda, Russell haddini bilecektir. Çünkü Walton, liyakat sınavını geçen yıl Golden State’te, Steve Kerr’ün sakatlığı esnasında verdi ve galibiyet serisi rekoruna imza attı. Scott ise 2000’lerin başında New Jersey’de yaptıklarıyla yetiniyordu. Elbette şimdi Walton’ın elinde Curry veya Klay Thompson gibi yıldızlar yok, ama All-Star seviyesine gelmek için hırs yapan gençler var.
Bu gençlerden birisi, Jordan Clarkson. 2 sene önceki çaylaklık sezonundaki performansıyla Lakers’ın gelecek planlarında yer alabileceğini ispat eden genç oyun kurucu, geçtiğimiz yıl D’Angelo Russell ile rol çatışmasına ve ‘şaşkın’ Huertas ile Lou Williams’ın da yarattığı guard kalabalığına maruz kaldı ve adeta yerinde saydı. Russell, görünen o ki, oyun kuruculuk hayallerinden vazgeçmeyecek; Huertas lige alıştı; lig çapında çok kıymetli bir veteran ve 6. adam olan Lou-Will ise, halen takımdaki yerini koruyor ve hem takımın oyun planı için, hem de olası takaslar için önemli bir koz teşkil ediyor. Dahası, takasla bir başka veteran Jose Calderon da rotasyona eklendi. Elbette ki bu playmaker kalabalığında birileri off-guard’a kayacaktır (hele de Kobe emekli olmuşken); ve ilk izlenimlere göre, bu isimler Lou ve Clarkson olacak gibi duruyor. Koç Walton eğer sahada iki adet combo guard ile oynamayı seçerse hiç sorun yok, lakin aksi halde bir takas her an ufuktan içeri girebilir.
Takımın yazın imza attığı bir diğer cici hamle ise, veteran forvet Luol Deng’i getirmek oldu. Seviye yönünden olmasa bile çeşitlilik açısından bir LeBron prototipi diyebileceğimiz Deng, geçtiğimiz yıl Heat’te hücum hariç iyi bir iş çıkardı ve bugüne dek oynadığı hemen her takımı yukarı çekti. Hem savunmada hem de hücumda saygın işler yapmayı sürdürecek ve Kobe’nin bile yapamadığı veteran katkısını gençlere aşılayacaktır.
Ne yazık ki uzun rotasyonuna yapılan diğer iki takviye için aynı methiyeleri düzemeyiz; artık veteran sayılacak Mozgov ve Yi, son derece anlamsız hamleler. Mozgov’a verilen kontrat, kendisinin yeteneklerini ve modern basketboldaki yerini düşündüğümüzde, epey abartı kaçıyor. Sahada kaldığı her dakikada, olumlu işler yapsa bile, All-Star’lık bir Ilgauskas’vari performans sergilemedikçe, daima kontratının baskısı altında ezilecektir. Yi ise, Olimpiyatlar’daki Çin-ABD maçında kendini gösterebilmesinin ödülü olarak, genç yaşta koptuğu NBA’e yeniden döndü ve 1 yıllık kontrat aldı. Yi, Yao Ming’den sonra ligde azalan Çin ilgisini arttırmaya yönelik bir pazarlama hamlesinden öteye giderse, şanslılar. Hem, bu yıl niye 2 milyara yakın nüfusun ilgisini çekmeye çalıştıkları da ayrı bir muamma – acaba lig yönetiminden bir imtiyaz mı koparmaya çalışacaklar?
Takımda halihazırda, geçtiğimiz yıl uzun rotasyonuna ve ribauntlara uzun sezonlar boyunca sahip çıkabileceğini ispatlayan iki uzun, yani Larry Nance Jr. ve Julius Randle varken, Yi ve Mozgov işi berbat edemez elbette. Kenneth Faried‘e çok benzeyen Randle işi büyütüp skorerliğini arttırırsa, rahatlıkla All-Star’a dönüşecektir. Nance Jr. ise babasını onurlandıracak kadar iyi bir yedeğe (hatta takımın as 3 numarasına) evrilip, Shannon Brown veya Jamario Moon’un kaderini paylaşmaktan kurtulabilir. Ayrıca koç Walton bu iki isme Draymond Green’in görevini verecekse, enerjileriyle ilginç sonuçlar doğurabilirler. Anahtar kelime, yine, doğru ve eğitici bir koç. Kendi halinde oynayan Thomas Robinson ve Tarik Black’in de pivot mevkiinde Sacre ve Hibbert’tan fazlasını verebileceğine eminim.
Gelgelelim, sorun yaratan bazı parçalar, halen takımdaki yerini koruyor. Metta World Peace, çoktan bitmiş kariyerinin son deminde ve veteran katkısından başka ne sunabileceği tam bir muamma. Kobe’ye bile asist yapmakta cimri davranan koca bencil skorer Nick Young da, moral bozukluğunun ardından takımı arkasına aldığı için Walton’a sorun çıkartabilir. Daha henüz hiçbir sezonunda 100 asisti bile geçmeyen bir isme, Warriors’daki asiste dayalı takım oyununu benimsetmek Walton için hakikaten zor bir sınav olacaktır. Ya da en güzeli, Young takaslanacaktır. Neticede kendisinin sadece iyi yönlerinden faydalanamıyoruz, gülü sevince dikenli tellerine de katlanıyoruz.
Esas heyecan yaratan nokta ise, draft’tan seçilen Hırvat dev Zubac değil, 2. sırada seçilen modern forvet Ingram. Zubac temelde Mozgov’un yaptığı her şeyi çok daha ucuza (ve geliştirilebilir gençlik ateşiyle) yapabilecek tipte bir eski ekol uzunu. Mozgov’u oynatmak zorunda hissetmedikleri sürece, şans bulacaktır. Fakat ‘esas oğlan’ (takasla Jahlil Okafor veya Cousins karşılığında gözden çıkarmazlarsa) Ingram. Ingram, tıpkı Giante, Ant-Man veya çaylak Luwawu gibi, kulaç açıklığı ve atletizmi hayrete düşüren bir süper atlet, fakat fazlası da var; Koç Krzyzewski’nin tedrisatından geçtiği için, mevkisi, şut kabiliyeti, fundamentali ve komple bir oyuncu olması sayesinde, daha şimdiden bir “mini-Durant” muamelesi görüyor. Kolej maçlarını bilfiil seyretmiş birisi olarak diyebilirim ki, kendisinde liderlik veya ultra-starlık potansiyeli yok, ama Durant-Deng arası çok kıymetli bir oyuncuya dönüşebilir – bilhassa da savunmadaki refleksleri ve içgüdüleriyle. Ayrıca özel bir şutör olması da gayet muhtemel. Yani, Ingram Lakers için her bakımdan mükemmel bir çaylak – tek bir kusuru hariç: Franchise’a liderlik edecek karakter yapısı. Ingram, uzun yıllar bir takımı sürükleyecek türde bir isme (ne yazık ki) benzemiyor.
Acaba, bu lider kim olabilir? Evet, sona sakladığımız problem çocuk, yani D’Angelo Russell. Russell’ın çaylak yılı, beklediğinden çok daha kötü geçti. Hem takım içi, hem de takım dışı zorluklar yaşadı – Melekler Şehri’ne 18 yaşında yıldız kumaşıyla adım atıp, (ben de dahil) pek çok kişi tarafından “Yeni Magic Johnson” şeklinde yansıtılan birisi olmak, kolay değildir. Ohio State’i triple-double’larla Big Ten’den çıkartıp, son 32 takım arasına sokarken bir şutör guard’dı, fakat kendi rızasıyla, çaylak yılında oyun kuruculuk yapmak istedi. Böylelikle hem o, hem de Jordan Clarkson acı çekti – oysa Russell, ‘Showtime Lakers’ sistemine cuk oturacak türden bir sürükleyici guard’dır. Liderlik potansiyeli, zaten Kobe varken yerinde sayardı – fakat üzerine bir de Nick Young’ın ailevi meselelerine karışınca, iyiden iyiye tüy dikmiş oldu. Acaba, geçtiğimiz yılın sonunda kendisine tüm takım arkadaşları sırtını döndükten sonra, bu yıl işler değişecek mi? Russell, bunun için çabalıyor. Daha play-off’lar biter bitmez, soluğu Lakers’ın sahasında aldı ve varını yoğunu koyup yaz boyu antrenman yaptı. Bu hareketiyle, idarenin takdirini toplamış olabilir, lakin Young halen Lakers’ta ve Russell’ın özürlerini kabul edip etmediğini hep birlikte göreceğiz. Bilelim ki Russell, halen daha bize pasörlüğünü veya şutörlüğünü tam gösteremedi ve halen daha franchise’ın lider oyun kurucusu olmak istiyor.
Bunca olumsuz etkenin yanında, takım kimyası adına olumlu şeylerden bir tanesi – kim ne derse desin – Kobe’nin emekliliği oldu. Artık, Russell’ın da haddini aşarak dile getirdiği gibi, tüm toplar Kobe’nin hayrına kullanılmayacak. Koç da Walton iken, sağlam bir takım oyunu oynanacek. Peki, Kobe’den doğan dev boşluk, nasıl ve kimle dolabilir? Bunun için şu an hiçbir aday yok. Eğer ‘olmuş’ bir starı takasla almazlarsa, bu işi ‘ham’ gençler sürdürecek ve en az 2 yıllık bir deney safhası yaşanacak. Bu yüzden, bol asist, spektaküler alley-oop’lar, blind-pass’ler ve cevherini sahaya yansıtmaya çalışan gençler seyredip, play-off ihtimalini başka bahara bırakacağız…. Başarı: 30 galibiyet, bir adet All-Star çıkartmak, Ingram’ın yılın çaylağı seçilmesi, yeni bir lider bulmak, takım kimyası yaratmak, geleceğin ekibini ve sistemini şekillendirmek ve/veya dış şut çalışmak olacak…
Evet, 20 yıl sonra, ilk kez Kobe’siz kaldı Lakers. Ama, Hz. Mevlanâ’nın da dediği gibi,
“Dünle beraber
Gitti cancağızım
Ne kadar söz varsa
Düne ait
Şimdi yeni şeyler
Söylemek lazım”
Yazarın diğer yazılarına erişmek için tıklayın
mail: efe.ozenc@abcspor.com
twitter: @efe_ozenc
Youtube: Turuncu ve Siyah Kadar Yuvarlak
