Gönül isterdi ki bugün Kadiköy’e şampiyonluk turu için gelmiş olalım.Stadı gelin gibi süslemiş, kutlamalar için hazırlıkları yapmış, şölen gibi bir gece yaşasaydık keşke. Ardından da Bağdat Caddesi’ne akıp sabaha kadar eğlenseydik eski günlerdeki gibi.
Olmadı maalesef bu sezon. Olamadı bir türlü.
Ben de eski günlere duyduğum özlemle Dereağzı’na gittim maç öncesinde.
Şampiyon olan U-21 takımımızı seyredeyim,biraz nostalji yapıp Dereağzı’nın havasını koklayayım istedim. Taa 30 sene öncesinde güneşin altında saatlerce antremanın başlamasını beklediğimiz yerde, sahanın yeri ve çevresi değişmiş olsa da, genç oyuncularımızı canlı seyrettim.
Güzel de maç oldu aslında. Trabzon’un gençleri şampiyonu yenmek için bayağı hırslanmışlardı.2-0 geriden gelip 3-2 kazandılar. İkinci devre oldukça iyi oynadılar. Ancak maç içinde hakeme ve rakiplerine karşı davranışlarını yadırgadığımı söylemek zorundayım. Öylesine öfkeli, öylesine tepkiliydiler ki, bu yaşta bu kadar negatif enerjiyle dolu olmalarına üzüldüm. Abileri bu gerginlikten çok çekti, bilsinler ki bu kadar gerginlikte başarı gelmez.
Ama diyeceksiniz ki,tam maç öncesi koca Trabzon’un başkanı durup dururken televizyonda yine 2010-2011 Kupası’ndan bahsetmeye başladı. Artık kumpas olduğu belli olan, emniyet ve yargıdaki tüm paydaşlarının ya firarda ya da hapiste oldukları bu tezgahın savunucusu oldu. Gerdi ortalığı yine. Hem de önceki başkanlarına göre daha efendi, daha birleştirici dediğimiz Muharrem Usta yaptı bunu. E koskoca Trabzon başkanı bile taraftarına şirin gözükmek için ortamı gererse gencecik çocuklar da sahada olmadık agresifliklere girerler.
Gereksiz yere agresifleşen bir başka isim bugün Trabzon kalecisi Onur’du.
Sessiz sedasız giden maçta Emenike ile takıştı.
Zorla sarı kartı da göstertti ama o tahrikleri uykudaki Fenerbahçe’li futbolcuları uyandırdı, hırslandırdı. Hem üstüste pozisyonlar buldu sarı lacivertliler hem de golü.
Yaklaşık bir 10 dakika bayağı üstün gözüktü Fenerbahçe sahada ama çok uzun sürmedi bu üstünlük.
Çünkü daha önce olmadığı kadar ofansif bir kadroyla çıkmıştık sahaya.
Emenike’nin arkasında 10 numara pozisyonunda Van Persie, sağda Lens, solda Sow. Alex’li 4-4-1-1 sistemi gibi, Van Persie Alex pozisyonunda. Ama işte bu sistemle oynarken ortadaki 4’lünün defansif görevlerini de aksatmaması gerekiyor. Bugün ise Lens ve Sow rakip bekleri takip konusunda sınıfta kaldılar, geriye çok az yardım ettiler. Bir de göbekteki ikiliden Mehmet Topal’ın sakatlığı yüzünden fazla suya sabuna dokunamaması eklenince orta sahanın tüm yükü Jozef’in omuzlarına kaldı. O da bir yere kadar her tarafa yetişti.
İlk devrenin son 10 dakikası düştü takım oyundan. İkinci yarı da aynı şekilde başladı. Dalga dalga geldi Trabzon. Takım seyretti, hoca da seyretti. Geliyorum diyen gol fazla gecikmeden geldi. Dahası da gelebilirdi. Kaybedebilirdi bugün Fenerbahçe, sonlara doğru pozisyon da bulduk, kazanabilirdik te ama işin doğrusu 3 puanı haketmedik. Belki de daha iyi oldu böylesi. Yalancı galibiyetlerle hayal göreceğimize bu skorlar gerçeklerle yüzleştiriyor bizi iyice. O gerçekler de bu takımın 1-2 değil, bir hayli fazla sayıda transfere ve yenilenmeye ihtiyacı olduğu.
Seyirci konusunda doğru teşhisi yapamayan yönetimimiz, transfer konusunda inşallah karavana atmaz bu sefer. Hoş defalarca yaptığı terbiyesizliklere rağmen Emenike’nin hala Fenerbahçe forması giymesine ve oyundan çıkarken taraftara el kol yapmasına izin veren de aynı yönetim. Efsane kaptanımız Alex bacak bacak üstüne attı diye gönderilirken bu Emenike hala formamızı giyiyor ya, ne desem boş.
Neyse daha da fazla negatif enerji vermeye gerek yok artık.
Kötü sezonun Kadiköy’deki bitişi de kötü oldu.
Ama hiç olmazsa hala 3.lük koltuğunda oturuyoruz ve UEFA gruplarına direkt kalma şansımız devam ediyor.
Umalım ki haftaya tatsız bir sürprizle küme düşen Adana’ya karşı bir puan kaybı yaşamayalım.
En azından bu sezonluk Kadiköy’de perde indi.
Eziyet sonunda bitti.
Yazarın diğer yazıları için tıklayın
mail: alp.eralp@abcspor.com
twitter: @alperalp72
