Nezaket, zerafet ve şartlar ne olursa olsun bu ikisine sadakat. Bugünlerde mumla aransa bulunamayacak özellikler, hele hele spor alanında ise esamesi bile okunmayacak kadar uzak kavramlar artık. Spor elbette ki toplumun yansıması ve taraftarlar ve camialar toplumun birer mikro organizmalarından başka bir şey değiller. Toplumdaki halet-i ruhiyenin, davranış bozukluklarının sporda da olması gayet normal. Lakin, her gün kendimize sorduğumuz, “Biz ne ara bu kadar acımasız, vicdansız, hoyrat ve saygısız olduk?” sorusunu belki de en çok spor alanında dile getirir olduk. Kazanmak için her türlü riya, yalan ve hilenin ardına saklanır olmak meşru oldu. Ve tabii ki bunda aslan payı başarısızlıklarını gölgelemek, saklamak, gerçeği çarpıtmak için her türlü yalana sarılan yöneticilerin. Uzun uzun anlatmaya elbette gerek yok, kimse tuzum bozuk demiyor, demez. İşte tam da böylesi günlerde Faruk Ilgaz gibi bir dev ismleri kaybetmek bize bazı kavramları, güzellikleri hatırlatıyor ama biliyoruz ki, hepsi yarına kalmaz unutulacaklar.
Faruk Ilgaz büyük bir Fenerbahçe’liydi ama aynı zamanda müthiş zarif ve nazik bir kişilikti. Onu ilk defa başkanı olduğu Erzurumspor ile özel bir maç için görüşme yapan merhum dayımdan dinlemiştim. Sitayişle bahsetmişti, yıl 1973. Yıllar sonra ise, Saint Joseph’deki ortaokul dönemlerimde bir ödev verilmişti; Ünlü bir Saint Joseph’li ile röportaj yapın ve bunu sınıfta anlatın. Fenerbahçe’li ve Saint Joseph’li olmasından dolayı aklıma hemen eski başkanlarımızdan Faruk Ilgaz gelmişti. Telefon numarasına inanmazsınız, bildiğiniz rehberden ulaşmıştım. Kendisine durumu anlattım, randevu istedim, kabul etti ve Moda Deniz Kulübü’ne bakan evinde beni ağırladı, hiç mırın kırın etmeden. O ağırlama, röportajda söylediklerinden çok daha fazla şeyler öğretti bana. Aynı liseden bir küçüğüne nasıl zarif ve önemseyerek röportaj verdiğini, bir ortaokul öğrencisi de olsa karşısındakine nasıl saygı ve sevgi ile yaklaştığını görünce belki de hayatımın en önemli çıkarımlarından birini yaptım, derslerini aldım. Saygı, sevgi ve önemsemek. Karşısındakinin kim olduğunu umursamadan ona saygı göstermek. Bugünlerde en büyük kaybımız bu değil mi zaten? Aradan yıllar geçti, birlikte bir deplasman maçına gitme şerefine nail oldum. Yine aynı zerafet, yine aynı klas. Herkese yönelik, ayrım yapmaksızın. Ali Uras ile karşılıklı giydikleri formalar, Metin Oktay’a jübilesinde verdiği ödül bütün bunların en güzel göstergesi değil mi zaten?
Fenerbahçe’nin büyümesine büyük katkısı yaptığı hizmetlerle olmuştur elbet ama kuşkusuz ki Faruk Ilgaz’ın en büyük katkısı iyi insanların da iyi yönetici olabileceklerini göstermesiydi. Türk toplumunun böylesi çınarlara ihtiyacı var, Faruk Ilgaz kuşkusuz ki tüm bu özelliklere sahip çınarların en başında geliyordu. Bir büyük çınar eksildi ve maalesef ki, geride az çınar bıraktı.
