Maalesef geçen hafta ölüm kalım maçını kaybetmiştik Abdi Ipekci’de. Laboral Kutxka karşında ve her maçta olduğu gibi gene bir kariyer rekortmeni çıkarttık rakibimizden geçen hafta. San Emeterio’dan 25 sayı yedikten sonra( sezon ortalaması 8 sayı) bu hafta da Gaulius’ tan 23 sayı yedik, TBL’de 2. Ligde ancak oynayabilecek Mustafa Shakur da 16 sayı ekleyince iş kendiliğinden bitti, üstelik bu yılki tek rahat galibiyet aldığımız Neptunas karşısında!
Son çeyrekteki oyun adeta bana yönetimi protesto gibi geldi. Carlos ilk kez kolunu bile kaldırmadı, adeta ilk kez gemiyi batarken kaptan terketti. Burda sadece Baby Face Zoran’a bir parantez açıp O’nu ayrı bir yere koymam lazım, 24 sayısı ile maçın en skoreri olarak kalmadı, Eurocup için bir umut oldu bence. Bir de bu arkadaş bu sene faul kaçırmayacak bence. Bu maçta dahil 34 tane arka arkaya kaçırmadan soktu! Genç Patrick ise bu maç için ümitlenmek için fazla genç ve tecrübesiz idi, Carlos kötü oyununa Sinan Güler de eklenip bir de ikisinin de erken faul problemi eklenince, malumun ilanı gerçekleşti. Aslında maç öncesi epey olan matematiksel olan devam ihtimali maç bitince bile yok değil ama iş dediğim gibi geçen hafta bitmişti zaten.
Bu kadar iyi bir kadroya, bu kadar iyi bir hocayla geçen yıl Final 8 yakalamış iken, en azından oyuncuların paralarını ödemeyen yönetimin sorunudur bu havlu. Furkan Aldemir’i kaybeden zihniyet, Neptunas deplasmanından galibiyetle dönmesi benim için sürpriz olurdu ama olmadı!
Üstelik Micov da dönmüş ve kötü de oynamıyordu. Geri dönüşleri hep Zoran ile yapmaya da çalıştık ama son çeyrekte O da havlusunu attı ve basketbolu çok iyi bilen ve çok seven Neptunas seyircisi de topa girince, hak eden kazandı. Elveda Euroleague, merhaba Eurocup!
