Fenerbahçe’yi efsanevi bir son 10 saniye oynayarak elde ettiği Barcelona galibiyetinden ötürü kutlayıp, Galatasaray’a da yazık olduğunu ve alıştığımız Ergin Hoca savunmasından eser kalmadığını bildirerek başlamak istedim yazıya. Ayrıca yeni logosunu Atlanta’ya hiç yakıştıramadığım için, alıştığımız, eski logoyla bir kapak hazırladım – Hawks yönetimi forma tasarımı konusunda çok iyi, ama yeni logo pek olmamış… Esasen Atlanta Hawks’ın NBA ve Avrupa için önemi, pek çok takımdan farklıdır. Hubie Brown‘ın İtalyan asıllı koç “Çar” Mike Fratello‘yu asistan olarak ekibe kattığı günden beri, Atlanta; Portland, Dallas ve Golden State ile birlikte, NBA’in Avrupa’ya açılan öncü kapısı oldu (Phoenix’in hevesi Glouchkov ve Babic’le, Sixers’ınki de Welp ile kırıldığı için, onları saymasak da olur). Portland Drazen Petrovic, Arvydas Sabonis, Fassoulas ve Fernando Martin’leri, Golden State Marciulionis’i, Dallas Detlef Schrempf ve Uwe Blab’ı, Atlanta ise Aleksandar Volkov, Augusto Binelli (ve kurallar yüzünden iptal olsa da Arvydas Sabonis) gibi isimleri Draft ederek yeni bir çağ açtı; ardından da her şey değişti. Mutombo – Steve Smith – Blaylock’tan Glenn Robinson – Jason Terry – Abdul-Rahim‘lere uzanan yolculuk, nihayet koç Budenholzer’ın sistemiyle Horford – Teague – Millsap – Carroll – Korver günlerine vardı. Fakat ne yazık ki bu 5 astan üçü artık takımda değil… Peki, şimdi neler olacak?
27 – ATLANTA HAWKS
–
Gidenler: C Al Horford, G Jeff Teague, G Jarrett Jack, G Will Bynum (son ikisi yazın geldi, lig başlamadan serbest bırakıldı), G Shelvin Mack, G Kirk Hinrich, G Lamar Patterson, G Justin Holiday
Gelenler: F Taurean Prince, G/F DeAndre Bembry (Draft’tan), C Dwight Howard, G Jarrett Jack, G Will Bynum, G Malcolm Delaney, G Josh Magette (serbest oyuncu olarak)
Geçen sezonki derecesi: 48-34
Koç: Mike Budenholzer
Evet, takımda artık dış şuta dayanan o ünlü motion offense olmayacak. Neden mi? Çünkü Horford gitti, yerine şehrin evladı Dwight geldi. Dwight, epeydir düşüşte olsa bile halen (bilhassa da savunmada ve ribauntlarda) hatırı sayılır bir güç – fakat bu sistemdeki değeri, Horford’ın yarısı kadar bile değil. Çünkü, o, eski tip bir uzunla yeni tip uzunların arada kalmış melezi. Şimdi; Dwight esasında takım için gayet faydalı işleri yapabilen türde bir pivot. Mesela savunmada pota altını ve çemberi rakibe dar etme, hücumda alan açıp pas dağıtma, pick’n pop’ları orta mesafeden bitirme ve ribauntlarla hücumları tamamlama gibi meziyetleri halen muteber seviyede. Ama bunları Atlanta’nın sistemiyle uyuşturmak, sağlam bir değişimi ve adaptasyon sürecini gerektiriyor. Ya Atlanta hücumda işleri biraz daha yavaşlatacak, ya da Dwight da Horford’laşıp dış şutları yağdırmaya başlayacak – sanki ilki daha bir olası. Bu tabloya göre, hareketli 5 değil 4 oyuncuyla (ki artık 5’i değil 4’ü, hatta Schröder’i de dışarıda bırakırsak, 3’ü dış şutlarla spacing sayıları kovalayacak) hücum edecek, ve aynı şeyi savunmada da tekrarlayıp bir nevi Golden State hüviyetine bürünecekler. Ama Millsap ve Korver dışında bu kadroda Golden State şutörleriyle aşık atacak kimsecikler yok. Korver’ı da artık rakipler çok daha ciddiye alıyor ve rahat şut imkanı tanımıyorlar. Öyleyse… Hımm… Düşündürücü…
Dwight her halükarda halen büyük bir transfer, buna diyecek yok. Peki, Horford’ı niye elden kaçırdılar da Dwight’a yöneldiler? Parayı niye o’na değil de Bazemore’a harcadılar? Oysa Budenholzer bu sistemle ve oyuncu seçimleriyle çok şey başarmıştı.. Sebebini sadece idareciler bilebilir; ama benim şahsi görüşüm, pota altında daha fazla direnç istediler. Hem Dwight eskisinden de kötü bir hücumcu ve bitirici olduğu için belki topu artık ille elinde istemez ve tamamlayıcıkla yetinip Warriors sistemine geçişi kolaylaştırır. Evet, “Şampiyon olamıyorsan şampiyon gibi ol, veya şampiyonun bir parçası ol” anlayışı hakim bu aralar NBA’de… Peki, başka kimler değişti? Gelenler arasında Jarrett Jack sakatlıktan, Bynum ise yetersizlikten ötürü daha sezon başlamadan gönderildi; fakat çok daha kritik bazı noktalar var bahsetmeye değecek. Schröder’in epey istikbal vaat etmesi neticesinde, Teague’in dominantlıktan uzak oyunu feda edildi. Schröder’in dış şut dışında hemen her özelliği Teague’den daha iyi; fakat Teague çok daha zeki, oyunu bilen ve saha görüşü gelişmiş bir oyun kurucuydu. Schröder daha ziyade penetre üzerinden hızı ve atletizmiyle ortalığı ayağa kaldırıp pas-turnike tercihleri yapan bir isim. Ama artık pota altında kendisine yer açıp savunmayı perdeleyecek bir Dwight var ve Schröder’in sayı ortalaması beklenenden de fazla olacaktır – tabi Dwight’a indireceği boş toplarla asistleri de körükler. Fakat bu, takımı Tegaue’den genel çapta daha iyi oynatacağı anlamını taşımıyor.
Bu eksikliği gidermek için, Avrupa’nın geçtiğimiz yılki en iyi 3 oyun kurucusundan biri olan (diğerleri Teodosic ve Wanamaker’dı) Delaney’i takıma aldılar. Kuban ile Final-Four tecrübesi yaşadı, daha doğrusu, Kuban’ı oraya taşıyan baş aktördü Delaney. Oyun kurmak ve dış şut dahil, pek çok üst düzey becerisi var; ama Atlanta’nın açık alandaki tempolu, hızlı ve akışkan hücumuyla kıyaslanamayacak bir sistemden, yarı sahada 24 saniyenin tamamını kullanan, yavaş ve yüksek fundamentale dayalı, set üzerinden oynanan bir Kuban hücum anlayışından geliyor. Adapte olsa bile, alıştığımız ölçüde etki yaratamasını hemen beklememek lazım. Savunmada Teague’den çok daha fazla iş göreceği ne kadar aşikarsa, Schröder’in takımı oynatma ve dış şut konusundaki eksiklerini kapatıp benchten Schröder’i iyi tamamlayacağı da bir o kadar net. Jack ve Bynum hedefleri fos çıkmışken, Delaney daha da kıymetlendi. Benchte ayrıca, 1960’ların Bob Cousy‘si gibi oynamaya çalışan bir playmaker adayı, yani Magette de yer alacak. Şutu zayıf, ama Delaney kadar oyun kurabilir ve sürpriz süreler bulursa şaşmayalım. Neticede, kadrodaki tüm guardları yenileyip güncellediler ve mayanın tutmasını bekleyecekler.
Diğer eklemelere bir göz atalım. Taurean Prince’i Draft sonrasında takasla Utah’tan “arakladılar”. Bir de Bembry geldi o draft’tan kadroya. Bu iki parçanın esas önemi şu: DeMarre Carroll gittiğinden beridir 3 numarada yokları oynayan takımı, LeBron ile baş edebilecek seviyeye yeniden taşımak istiyorlar ve bunun için iki adet Carroll prototipi aldılar. Neden mi? Swingman Bazemore’un atletizmi ve enerjisi, Carroll’ın savunmadaki azmanlığını ve takım oyunundaki önemini dengelemeye, telafiye yetmediği için. Bembry, kol açıklığı, hız, güç, blok, enerji, atletizm, ribaunt, savunma ve çok yönlülük açısından ilginç bir cevher. Odaklandığı zaman, ayaklarıyla akıllıca pozisyon tuttuğu savunmada gerçekten fark yaratabilir. Üstüne üstlük geçiş hücumlarında da Atlanta temposu için gayet değerli olacak. Sırtı dönük post hücumu, kafi düzeydeki dış ve orta mesafe şutları, topsuz oyunlar, cut’lar onun Atlanta için biçilmiş kaftan olduğuna dair diğer deliller. Ayrıca Bazemore ile aynı patlayıcılık seviyesine sahip ve 1’den 3’e her pozisyonu savunabiliyor. Fakat buradaki asıl adam, insan azmanı Prince. Baylor’ın başarısındaki hakiki liderdi Prince. Onu kısaca şöyle özetleyebiliriz: Bembry’nin yaptığı hemen her işi aynı düzeyde yapabilen, Carroll kadar etkili, 3 ve 4’te oynayabilen bir forvet. Fiziği o kadar güçlü ki, daha şimdiden Carroll etkisi yaratması muhtemel. İlaveten, fena da bir dış şutör değil. Yani kısacası, bu iki eklemeyle turnayı gözünden vurdu Hawks. Tabi, sakatlanmadıkça Sefolosha’nın da bu ikiliye aktaracağı irfanı ve savunmaya katacağı direnci unutmayalım.
Peki, madem öyle, Bazemore’a o kadar maaşı niye verdiler? Öncelikle, draft’ten bu ikilinin geleceği aşikar değildi. Diğer bir ana sebep ise, 2 numaradaki alarm çağrısıydı. Bembry gibi Bazemore da bir swingman ve 2 numara yedekliği yaptığında Atlanta için daha kıymetliydi. Korver gittikçe yaşlanırken ve verimini (rakipler sağ olsun) hızlıca düşürürken, Bazemore’un 2 numarada daha çok boy göstermesi muhtemel. 3 numara için gücü ve fiziği yetersiz kalabilir, ama 2 numara için gayet saygın bir İsviçre çakısı olacaktır Bazemore. Hem, dış şutunu da her geçen gün ilerletiyor ve asist-top çalma oranı da hiç fena değil. Tabi Bazemore’a 2 numaranın kapılarını açan bir diğer etmen de, benchteki diğer yedeklerin durumu. Bazemore ve Korver dışında iki numarada boy gösterecek iki as isim olabilir: Sefolosha ve Tim Hardaway Jr. Hardaway, ne yazık ki, Obradovic öncesi Melih Mahmutoğlu‘nun NBA’de vücut bulmuş hali. Sadece dış şut katkısı veriyor. Onu da bir Andrew Goudelock kadar bile istikrarlı veremiyor. Bu yüzden, Bazemore’a muhtaçlar. O kadar ki, Korver kısa zamanda 6. adamlığa düşebilir.
4 numara, takımın en sağlam mevkisi. Çünkü LeBron’dan sonra ligin en komple forveti, yani Millsap burada. NBA’deki en underrated isimlerin başında gelen Millsap, Horford ve Teague’in yokluğunda artık değerini 5’e katlayacak. Savunma, pas, oyun zekası, hücumdaki çok yönlülük ve çeşitlilik yetmiyor, play-off’ta en kritik yerlerde bir tek onun eli titremiyor ve liderlik de edebiliyor. Yedekleri ise (kimi zaman) Prince, ribauntçu Humpries, boyalı alan civarından tek elle çok temiz gözyaşı damlaları bırakabilen Mike Scott ve dış şut tehditkârı Muscala. Mesele savunma olunca, kısa beşle Prince’i, uzun beşle de Millsap’i gözü kapalı kullanabilirler. Scott da işleri epey ilerletmeye kararlı görünüyor. Dolayısıyla, 4 numarada hem çok çeşitli hem de çok kuvvetliler.
Pivotta Howard’ın yanı sıra, Howard’ın yarısı kadar edebilecek bir Tiago Splitter ve yavaştan NBA’e uyum sağlamaya başlayan eski Gran Canaria’lı dev Tavares var. Muscala da burada dakika bulabilir. Fakat Muscala haricinde artık pivotlar tek tip. Hiçbirisi dış şut katkısı verebilecek isimler değiller. Demek ki sistem, değişiyor. Ama acaba gelişiyor mu? Yukarıda saydıklarımızın üzerine buradaki tek x-faktörü, Dwight Howard olabilir. Howard, artık 3o’una geldi ve son büyük kontratını imzaladı. Ayrıca artık doğduğu şehre dönmüş durumda. Hal böyleyken, senelerdir Melo ile birlikte taşıdığı bir yaftayı, yani yetenekli fakat şampiyonluk hırsından yoksun yıldız sıfatını kırmak için eline dev (belki de son) bir şans geçti. Eğer feleğin çemberinden geçtiğini gösterirse, Atlanta bu defa LeBron’a o kadar kolay teslim olmaz. Tabi eğer Cleveland geçen play-off serisindeki gibi takım halinde delirmiş vaziyette üçlük sokarsa, değişen bir şey göremeyiz – ama bunun için sonra telaşlanırlar.
Koç Budenholzer, koçluğunun büyüklüğünü, sistemini modifiye ederek kanıtlamak zorunda artık. Normal sezonda geçtiğimiz yılki derecelerini aşmayabilirler, ama normal şartlarda play-off’lara güle oynaya kalırlar. Er meydanında ise bu defa çok daha iddialı olacaklar – tabi eğer çaylak forvetler işlerini çabuk öğrenirlerse ve Dwight, sisteme zarar değil yarar getirir ve başarı için hırs yaparsa. Millsap ile, Doğu Finali, imkansız değil…
Yazarın diğer yazılarına erişmek için tıklayın
mail: efe.ozenc@abcspor.com
twitter: @efe_ozenc
Youtube: Turuncu ve Siyah Kadar Yuvarlak
