Bugün Beşiktaş’a gittim, bayramın verdiği rahatlıkla sağa sola baktım, pişi yedim. Aman ne kadar ilginç diyebilirsiniz, ben olsam derdim ama siz demeyin. Sonra 10 yıl önce yaşadığım mahalle olan Abbasağa’dan derin bir nefes çektim. 10 yıl önce mahallede düşkünce bir abi vardı. Baktım yine orda, neredeyse hiç değişmemiş, aynı küçük meydanda dolaşıyor. Nedense çok sevindim onu görünce. Gittim bayramlaştım abiyle, adı Tahir’miş. Konuşa konuşa yürüdük, güzel bir abimizmiş.
Sonra vedalaştık, ben düşüncelere daldım. Ulan dedim, ne güzel yer şu Beşiktaş. Acaba kulüp mü semti güzelleştiriyor yoksa semt mi kulübü diye düşündüm, ikisi de birbirini tamamlıyor herhalde. Derken Süleyman Seba’nın “iyi insan olmadan iyi Beşiktaşlı olunmaz” sözü aklıma geldi. Aşırı romantize etmenin de alemi yok, zira gerçeklikten uzaklaştırır. Ama iyilik diye bir olgu varsa, ki bence var, Beşiktaş’a yakışıyor. Her ne kadar endüstriyel spor denen illet sporcuyu halktan koparsa da Beşiktaş’ın öyle bir havası var ki taraftarından sporcusuna, başkanından yöneticisine, manavından bakkalına semt sakinine kadar çoğu kişiye ve şeye az ya da çok, bir şekilde yansıyor bu iyilik. Dün tesadüfen Erman Toroğlu’nu dinliyordum, sürpriz bir şekilde mantıklı bir şey söyledi. Beşiktaş’ta ortalığı geren, kavga çıkaran, hakeme ya da rakibe saygısızlık yapan futbolcu var mı diye sordu, olmadığında pek çok kişi hemfikirdir herhalde. Teknik direktör, yöneticiler ve başkan da aynı şekilde. Ha daha önce sevimsiz insanlar olmadı mı kulüpte? Oldu. Şimdi de vardır illa ki. Bundan sonra olabilir mi? Olabilir. Ama tutunamıyor bu insanlar, doku uyuşmazlığı oluyor muhtemelen, bünye kaldırmıyor. Demem o ki; iyi ki Beşiktaş var. Beşiktaşlılık, adeta insanın varoluşundaki hazzın kayboluşunun ikamesi haline geliyor. O hazzın gerçeğinin yerini tutmaz!
MEHMET ÇETİNKAYA
