Euroleague, nihayet başladı. CSKA gücünü gösterdi, GS Odeabank ise savunmadaki defolarını; Daçka büyük takım olabileceğini gösterdi, Kızılyıldız ise yabana atılamayacağını. Bakalım FB ve Efes neler gösterecekler bizlere ilk maçlarında? Tabi işin Amerika kıtası boyutunda, hazırlık maçlarını gevşeklikten âri biçimde oynayan bir Portland Trail Blazers var. Geçtiğimiz yılın en popüler arka alan (guard) ikilisi Lillard ve McCollum’un işbirliği acaba kalitesini koruyup bir adım daha ileriye gidebilecek mi? Aminu, Crabbe (kaptı kontratı), Plumlee, Vonleh, Davis, Leonard gibi nice ortalama görev adamından şahane bir menü çıkartan koç Terry Stotts (bence geçen sezon Yılın Koçu ödülünü o hak etmişti), şakası olmayan ekibini Evan Turner gibi kıymeti yeteri kadar takdir edilmeyen bir savunmacı ve top dağıtıcısıyla güçlendirerek herkese mesaj verdi: Kısalarımızdan korkun. Ne var ki, herkesin malumu olduğu üzere, bir takım, ancak uzunu kadar yüksek mertebelere erişebilir; yani acaba kısalara dayanan, Lillard ve McCollum’un canını çıkartan bu sistem, geçtiğimiz yılın ötesine geçebilecek mi? İşte sizlere yanıtı:
19 – PORTLAND TRAIL BLAZERS
–
Gidenler: F Cliff Alexander, G Gerald Henderson, G Brian Roberts
Gelenler: SF Jake Layman (Draft’tan); C Festus Ezeli, G/F Evan Turner, C Greg Stiemsma (serbest oyuncu olarak); G Shabazz Napier (takasla),
Geçen sezonki derecesi: 44-38
Koç: Terry Stotts
Sevindirici haberlerle başlayalım: Eldeki yapıyı bilfiil korumak adına, yazın Crabbe, (En Çok Gelişme Gösteren Oyuncu) C.J. McCollum ve Meyers Leonard ile nikah tazelediler ve kadro kimyasına, başarıya katkısı olmuş herkesin hakkını ödediler. Üstelik bu isimler henüz genç, yani en iyi yılları için Portland’da kaldılar. Bu da, minimum riskle maksimum yatırım demek. Giden isimlerden sadece Gerald Henderson bu rotasyonda ciddi pay sahibiydi, o da yeri doldurulamayacak türden bir atıcı değil. Henderson tipi atıcılar, misal Wayne Ellington, Gary Neal, Alan Anderson, Ben Gordon ve Marcus Thornton, NBA’de sürüsüne bereket yer alan, kolaylıkla bulunabilecek isimler. Hatta takasla ekibe alınan Shabazz Napier da tamamen o tipte bir genç; ki zaten, başka meziyeti olmadığı için D-League’e yollanıp duruyordu. Napier kolaylıkla Henderson’ın vazifesini devralabilir. Üstelik, Henderson’ın yerine gelen esas kişi, yani Evan Turner, Portland’ın tam da aradığı kan olabilir. Neden mi?
Bunun için, birkaç sene öncesine, Philadelphia’nın Doug Collins koçluğunda, gençlerle başardığı işlere dönmemiz gerek. O kadroda Jrue Holiday, Thaddeus Young, Lou Williams gibi mühim kalburüstü oyuncuların yanı sıra, bir de Evan Turner adında bir genç vardı. Turner, sorumluluk almaktan kaçınması dışında, takımı yükselten ve takımla birlikte kendi değerini ve yeteneklerini de parlatan bir swingman’di. Top dağıtmakta, şut seçiminde, takım oyununda, çalışkanlığında ve de en önemlisi, savunmada hiç sorunu yoktu. Üstelik, benchten gelmeye de hiçbir itirazda bulunmuyordu – yani o kadrodaki pek çok isim gibi, mükemmel bir takım oyuncusuydu. Sonrasında Boston gibi ekiplerde de benchten gelerek takımına büyük yarar sağladı; fakat ne vakit ki kendisinden zor anlarda liderlik yapması, inisiyatif kullanması istendi, işte o noktada gerçekten çuvalladı ve ucu ucuna giden maçların çoğu Turner yüzünden Boston’ın aleyhine sonuçlandı. İşte Turner’ı efektif kullanmanın püf noktaları tam da bu satırlarda yatıyor. Ve işte bu yüzden, Turner Portland için ideal bir takviye, Portland da Turner için çok güzel bir tercih. Burada tüm sorumluluk Lillard’da; o da en fazla McCollum’a vekalet veriyor. Dolayısıyla, Turner’a sadece Trevor Ariza’lık yapmak kalıyor – muhteşem, değil mi?
Ayrıca işin bir de “deli saç” Crabbe boyutu var. 2 ve 3 numarada işinin bir hayli ehli olduğunu kanıtladığı için, başta dış şut ve atletizm olmak üzere benchten yine kayda değer oranda verim verecektir. Zaten Pat Connaughton ve Tim Quartermann gibi yedek guardlar da işin “atıcılık” kısmıyla eser miktarda ilgilenecektir. Yani Turner takviyesiyle birlikte, Portland’ın guard konusunda, hiçbir alanda, sorunu kalmadı diyebiliriz. Zaten geçtiğimiz yıl Lillard-McCollum ikilisinin insanüstü performanslarıyla insanları şaşkına çevirip play-off’lara kalan, (sakatlığın darbelediği) Clippers’ı play-off’ta aşan, Golden State’e de bir hayli zorluk yaşatan Terry Stotts ve ekibine de, böylesi âkil hamleler yakışırdı. Zaten bir onlar, bir de Boston vardı, Golden State kısalarının nasıl savunulması gerektiğini cümle aleme gösteren; işte artık, Lillard’ın %25’le 30 şut kullanmasına da gerek kalmayacak ve herkes daha bir rahatlayacak…
Gelgelelim, rahatlamanın bir başka ayağı daha mevcut: Uzun rotasyonuna Festus Ezeli’nin monte edilmesi. Ezeli, Golden State‘le bir yüzük kazanmış, o yapının benchte önemli bir parçası olabilmiş, fakat geçen yılın NBA Finalleri’nde mental bakımdan epey bocalamış, çok yönlü bir uzun. Elbette ki Ezeli bir Andrew Bogut, Zaza Pachulia, Tyson Chandler veya Robin Lopez değil (ne vardı Robin’in gitmesine izin verecek, Portland yöneticileri?!); ama yabana atılacak bir oyuncu da değil. Birkaç yıldır, kendisine tanınan fırsata nazaran vasat kaçan yetenekleri yüzünden baskılar altında epey eziliyordu ve Cleveland serisinde de epey moral kaybetti. Eğer ki silkinip kendine gelirse, atletizmi, savunma içgüdüleri ve topu elinde istemeyen oyuncu kimliğiyle, Portland’a hatırı sayılır katkı sağlar. Tabi burada anahtar sözcük, rotasyonu ayarlayabilmek. Zira, Portland’ın uzun rotasyonunda nicelik yönünden sorunu yoktu, daha ziyade nitelik açısından sorunu vardı. Ezeli gibi bir bench oyuncusu eğer burada ilk 5’e kurulacaksa, bunun aleyhte bazı sonuçları da doğacaktır. Çünkü Ezeli buna pek hazır durmuyor…
Uzun rotasyonu demişken; yarı sahada hızlı pas trafiği, dinamizm ve tempo basketbolunu 24 saniyeye bu kadar yaymaya alışan bir ekibe cuk oturan Plumlee – Leonard – Davis – Vonleh rotasyonu, hem çok etkili hem de çok dengeliydi esasında. Ed Davis ligin en iyi hücum ribauntçularından birisi; Plumlee ile ikisi, eski tip sert uzun profilini temsil ediyorlar. Leonard ve Vonleh ise, 3 sayı çizgisinin gerisinden de sayı bulabilen, atletik, azimli ve faydalı 4-5 numara açığını tümden kapatıyorlar. Öte yandan, bu isimlerden hiçbirisi hakiki bir pivot olmadığı için, ve Vonleh ile Leonard iyi bir ribauntçu olmadığından, savunmada alan kapatmada, hücumda ise Dwight Howard’vari alan açma ve pas çıkarma noktalarında takım epey sıkıntı yaşıyordu. Özetleyecek olursak, bir Robin Lopez için Plumlee ve Leonard’ı seve seve yollarlardı. Ezeli ile beraber bu döngüde eski tip uzunlar ağır basacak, ama dakikalar nasıl bölüşülecek? Plumlee aslında ilk 5’teki şansını kötü kullanmadı; kendisi bir beyaz uzun için gayet sert ve atletik bir oyuncu, fakat hepsi de bu kadar. Yani, kapasitesi bir hayli sınırlı. Koç Krzyzewski’nin Duke tedrisatından geçtiği için sahip olduğu fundamentalin ekmeğini yiyor, lakin savunmada epey aksıyor çünkü atik veya zeki değil, ve temelde bir savunmacı kimliğine sahip değil. Ezeli bu açığı bir nebze örtecektir; Plumlee de rolünün kısıtlanmasına razı olursa, Stiemsma’yı kimse pek umursamayacağı için pivot pozisyonunda işler daha kaliteli hale gelir. Davis, 2 iç 3 dış oyuncuya dönülürse, veya Leonard 5’e çekilirse, 4 numarada da işini layıkıyla yapar; Leonard ve Vonleh de kondisyon sebebiyle elbet vardiyalı oynarlar – böylelikle, olası “rol sorunlarının” önüne geçilebilir.
Takımın belki de en kritik pozisyonuysa, modern basketbolla birlikte çehre değiştiren ve günden güne point-forward’lara gereksinim yaratan kısa forvet mevkii. Burada Turner point-forward’lığı gayet güzel kotaracaktır; fakat zaten ellerinde halihazırda bir Aminu ve Harkless da var. Kritik şutları ve clutch dakikalarını seven Aminu, nihayet beklenen o sıçramayı geçtiğimiz yıl bu yapı içerisinde gerçekleştirdi ve alanında uzmanlaştı. Atletizmi, savunmadaki refleksleri ve bir Robert Horry özgüveniyle hayati anlardaki dış atışları atabilmesi sayesinde, Portland’ı ihya ediyor. Ayrıca, bencil değil. Harkless da aşağı yukarı benzer türde bir forvet, ama şutörlüğü daha vasat. Aminu’nun takipçiliği, ribaunt katkısı, oyunu okuyabilmesi, Portland’ın adam değişmeli savunmasında veya perde üzerinden boş şut bulmaya dayalı hücumlarında paha biçilemez bir noktaya ulaşıyor. Turner’ın da katılımıyla, işler emin olun ki daha iyiye gidecek. Bu tabloda Jerrett ve çaylak Layman’a pek yer yok; ama belki onları da insanlığın yararına kullanmayı becerirler. Nitekim Layman, “beyaz Aminu” sıfatını hak edecek denli çok yönlü ve atletik bir SF adayı. Potaya yöneldikten sonra topu bitirmek için öyle güzel yükseliyor, asılı kalıyor ve topa bombe veriyor ki, Harkless’ın takaslanmasına bile sebep olabilir…
Payenin büyüğü, Lillard’dan bile önce, koç Terry Stotts’a ve taktik dehasına. Brad Stevens ve Frank Vogel ile beraber yeni nesil koçlar içerisinde ayrı bir yere sahip olan Stotts, bu yıl da takımına en doğrusunu yaptıracaktır ve Lillard’ın günü kurtarması gereken maç sayısı azalacaktır. Unutmayalım ki, Lillard, komple bir skorer. Fakat iş sadece onun üstüne kalınca, şut yüzdesi bir hayli düşüyor, çok daha fazla top kaptırıyor; yani, saçmalıyor. McCollum için de benzer durumlar geçerli. İkisi de atmayı asistten evvel düşünen guardlar, fakat Stotts’ın sisteminde topu nispeten paylaşmayı iyi başarıyorlar. Yeni nokta atışı takviyelerle, Portland yine bir play-off adayı olacaktır. Tabi ötesi, sezon içerisindeki neticelere, Batı’daki sıralamalara ve sakatlık raporlarına bağlı. Ama Batı Yarı Finali için ümitlenirlerse, şaşırmayalım...
Yazarın diğer yazılarına erişmek için tıklayın
mail: efe.ozenc@abcspor.com
twitter: @efe_ozenc
Youtube: Turuncu ve Siyah Kadar Yuvarlak
