Paralimpik Olimpiyatlar’da Erkek Milli Basketbol Takımımız, turnuvayı 4. sırada kapatıp yüzümüzü güldürdü; hatta son 15 saniyede savunma direnci düşmese, başarılarını bir bronz madalyayla bile süsleyebileceklerdi. Her şey için, yürekleri için, yetenekleri için bir kez daha tebrikler. Euroleague ise bu yıl belki de 1995’ten bu yana en dar ve vasat oyuncu havuzuyla düzenlenecek; bunun sebebi de, yine 93-94-95’te olduğu üzere, global vizyonunu mali refah politikalarıyla birleştiren NBA’in tüm Avrupa’daki yeteneği emip bitirmesi. Her ne kadar BSL, yani ülkemizin en üst basamaktaki basketbol ligi bu şartlar altında Avrupa’nın tartışmasız en kaliteli ligi konumuna yükselse de, halen daha NBA ile aşık atmasını beklemek düpedüz hayalcilik olur.
Evet, tam bir takvim ayı sonra, NBA’e tekrardan kavuşuyoruz. Şu dakika itibariyle yeni sezonun TV8 ekranlarında yayınlanacağı açıklandı, her bir basketbolseverin de yüreğine su serpildi. Herhangi bir maddi külfet vs. olmaksızın, dünyanın 1 numaralı basketbol ligini seyredebilmek, hoş bir değişiklik – umarız, böyle devam edebilir. Peki, 30 takımlı ligin mali ve oyuncu hacmi günden güne artarken, yeni sezonu incelememek gaflet değilse ne olurdu? Bu soruyu layıkıyla cevaplandırmak için, 30 gün boyunca her gün en az 1 ekibin yeni sezon analizini “30’u Çıkmadan NBA!” serisi altında bulabileceksiniz…
1 – NEW ORLEANS PELICANS
–
Gidenler: G Bryce Dejean-Jones (vefat), F Ryan Anderson, F Luke Babbitt, G Toney Douglas, F James Ennis, G Eric Gordon
Gelenler: PF Cheick Diallo, SG Buddy Hield (Draft’ten); G Tim Frazier (yeniden imzaladı), F Alonzo Gee (yeniden imzaladı), G Langston Galloway, F Solomon Hill, F Terrence Jones, G E’Twaun Moore (serbest oyuncu olarak); C Robert Sacre (serbest oyuncu olarak), C/F Jarnell Stokes (takasla), G/F Lance Stephenson (serbest oyuncu olarak), Danny Ferry (teknik ekip)
Geçen sezonki derecesi: 30-52
Koç: Alvin Gentry
Yazı dizimize, geçtiğimiz yılın açık ara en “lanetli” takımıyla başlamayı uygun görüyorum. Her nasıl olduysa, ileriye doğru gitmesi gereken bir takım, her parçasıyla ve her bakımdan tepetaklak yuvarlanıp düştü. Bu düşüşte, başta süperyıldızları “Ant-Man” (Anthony Davis) olmak üzere pek çok as oyuncunun yaşadığı sakatlıkların payı da var, Ajinca ve Ömer’in formsuzlukları ve sisteme uyumsuzluklarının da, çaylak duvarına bile toslamayan Davis’in süperyıldız duvarına toslayışının da. Peki, yaza doğru genç oyuncuları Dejean-Jones’un ani vefat haberiyle de sarsılmışlarken, bu yıl neler değişecek?
Her işin başı sağlık, orası kesin. Sakatlıklar yüzünden, Ryan Anderson gibi forvet pozisyonunda çok kıymetli bir skorer 6. adamı ve halen “yeni Ray Allen” olması beklenen Eric Gordon‘ı gözden çıkarmakta sakınca görmediler. Frazier ve Gee, ana rotasyon sakatkenki katkıları sayesinde çerezlik kontratlarla takımda kalmayı başarırken, çalışkan rol oyuncusu Babbitt ve görev adamları Douglas ile Ennis ise kolayca kesik yedi. Yerlerine gelen isimlerse, kalite ve kapasite olarak görece daha düşük, ama sistem içerisinde daha faydalı olabilecek bir kalabalık güruh.
Draft’te, Jamal Murray ve Denzel Valentine gibi hem liderlik hem de topa yön verebilme vasfı taşıyan bir 2 numara yerine, Eric Gordon’ın sakatlıktan kevgire dönmemiş versiyonunu, yani Buddy Hield’ı seçip, çok yönlülüğü değil, koç Gentry’nin sistemini sürdürmeyi tercih ettiler. Esasen iç-dış dengesi bakımından Tyreke Evans ve gamsızlığıyla meşhur yeni transfer Langston Galloway gibi her eline gelen topu dış şuta çevirmeye niyetli isimler varken, Hield’ın kıymeti erkenden anlaşılmayabilir ve çaylak sezonunun ilk yarısı oldukça sönük geçebilir. Hield’da süper-şutör mayası bulunduğu aşikar, fakat oldukça problemli ve yeniden yapılanan bir takıma geldiğini kendisi de ilk maçtan fark edecektir.
Diallo, Sacre ve Stokes, sadece rotasyonu doldurup sakatlıklara karşı emniyet sübabı görevi görsün diye alınan isimler; oysa Solomon Hill, Terrence Jones ve özellikle de Chicago’nun elden çıkartarak çok şey kaybettiği (Bulls incelemesine kadar bekleyin) E’Twaun Moore, bir hayli ilginç takviyeler. Hill, geçen yılın play-off’larında Pacers adına çok mühim işlere imza atıp, Paul George’un omuzlarından yük alabilen yegane Pacers’lı olabilmişti. Atletizmi ve çabukluğunun yanı sıra, pozisyon alma becerisi ve savunmadaki istekliliği, Davis’in pivota çekildiği dakikalarda takımı rahatlatacaktır. Jones, Rockets macerasından bildiğimiz üzere, kısa pozisyon savunmasında çok önemli bir katalizör, sağlam bir blokçu ve hücumda da her işi yapabilen bir destek adamı. Moore ise, oldukça muteber, doğru seçimler yapan ve topun kıymetini bilen bir dış şutör. Bu isimlerin hiçbirisi bencil değil, topu paylaşmayı iyi biliyorlar. Zaten elinde bir adet Tyreke Evans bulunduran ve topu Evans’a teslim etmekten çekinmeyen bir takım için de böylesi oyuncular şart.
Evet, Jrue Holiday gibi (sakat değilken) kalburüstü bir playmaker’ları, kadroda tutabilirlerse Norris Cole gibi tempoyu ayarlayıp momentumu lehlerine çevirebilen, şampiyonluk yaşamış bir yedek oyun kurucuları var. Franchise oyuncuları Anthony Davis, muhtemelen çok daha kararlı bir liderlik sergileyecek, ve beklentileri karşılayıp, NBA’in en iyi 3 oyuncusundan birisine evrildiğini kanıtlayacak. Belki Evans, geçen sene bıraktığı yerden başlayıp, Sacramento günlerinin aksine biraz olsun takım oyunu oynayabildiğini ve yeteneklerini “iyilik için” kullandığını gösterebilecek. Ama rotasyonda bir pivot sorunu var ki, evlere şenlik. Ömer ve Ajinca, yanlış takımdalar ve bir hayli formsuzlar. Sacre ise, hiçbir derde deva olamayacak bir “havlu sallayıcı”. Bu da demektir ki, Davis’i yine ait olduğu yerin, 4 numaranın aksine, 5 numarada kullanacaklar ve takımın kalanından dış şut ve isabetli pas bekleyecekler. Pondexter ve Perkins zaten miadı dolmuş türden isimler. Cunningham, Hield, Moore ve Jones meseleye eğer iyi uyum sağlarlarsa, takım, yetenek eksikliğini bir nebze kapatır, yani ileri gidemeseler bile, öngörülenin aksine, geçen yılın altına düşmezler.
Tabi en ilginç haberi sona sakladım; Lance Stephenson’a asgari ücreti adeta maç başı koşuluyla verip, kadrodaki arıza swingman sayısını 2’ye çıkardılar. Stephenson, kendisiyle mücadele veren, Pacers’taki triple-double ortalamalar kokan macerasından bu yana da hiç tutunamamış bir asi. Geçen yıl Memphis’te az zamanda verdiği katkı da kusurlarını örtmeye yetmediği için, az kalsın ligde takım bulamayacaktı. Bu şansı değerlendirebilir mi, değerlendirse bile nereye kadar yükselebilir, tam bir muamma…
Bu takımın özeti bu kelime işte: Muamma.. Sakatlıklardan fırsat kalırsa, insanlığın atletizm limitlerine tepki niyetine doğmuş Anthony Davis’e yakışabilir ve “Davis & Saz Arkadaşları”na dönüşebilirler. Fakat, play-off’u zorlamaları, bu düzensizlikle pek mümkün değil. Sadece koç Gentry’nin iyi niyetleri ve yarı sahadaki taktikleriyle olmuyor ne yazık ki; evvela bir takım olabilmeleri, sonra da Evans ve Stephenson gibi kovboyları memura çevirebilmeleri şart – hele ki, Batı bu kadar kuvvetli bir konferansken…
Yazarın diğer yazılarına erişmek için tıklayın
mail: efe.ozenc@abcspor.com
twitter: @efe_ozenc
Youtube: Turuncu ve Siyah Kadar Yuvarlak
