21 Mayıs 2017 günü saatler 23.00’ı gösterdiğinde, Fenerbahçe, Euroleague’de resmen şampiyon oldu…
3 yıldır adım adım kat edilen yolda nihayet mutlu sona, hem de bilek hakkından, alın terinden ve kaliteli oyundan başka bir etmen olmaksızın erişildi…
Takımımıza, temsilcimize (bir Beşiktaş’lı olarak) sınırsız sevgi ve saygı sunmayı, tebriklerimi esirgememeyi, ellerim acıyana dek alkış tutmayı bir borç bilirim…
Şimdi gelin, işi kısaca özetleyelim:
- Dün kaleme almış olduğum tahminde, Olympiakos’un finalde karşılaşmak için Fenerbahçe açısından en ideal rakip olduğunu yazmış, Yunan ekibinin kalite kısırlığını örtmek adına uyguladığı tempo düşürücü ve oyunu boğucu taktiklere karşı, diğer Final Four ekiplerine kıyasla en çok Fenerbahçe’nin başarılı olup ayak uydurabileceğini ve savunma direnci bakımından da CSKA veya Real Madrid’in aksine katiyen Spanoulis ve saz arkadaşlarına gafil avlanmayacak kadar konsantre, kaliteli, çok yönlü, komple ve üst düzey oynayacağını belirtmiştim. Olympiakos’un insaflı farklarla geriden takibi sürdürüp, uygun bir anda punduna getirip maça ortak olma taktiğine karşı Sarı-Lacivertliler çok iyi iş çıkardılar ve bizleri yanıltmadılar.
Obradovic, Antic’e en kritik yerlerde sorumluluk ve süre vererek, doğru bir taktisyen olduğunu bir kez daha kanıtladı. “Sahte kabadayı” Antic de kalitesi ve final tecrübesiyle (geçen yılki gibi) onu yanıltmadı. Yetmedi, 3. çeyrekte rakip 0, FB ise 4 faulle oynarken ve rakibin tam saha baskısı ve ikili sıkıştırmaları sebebiyle Sloukas bolca hata yaparken, Obradovic hücumu pota altına ve penetrelere yöneltip, aynı pozisyonda rakibe arka arkaya 4 faul birden aldırarak rakibi çözdüğünü gösterdi. Zira o noktadan itibaren Fenerbahçeli oyuncular hep temas kovaladılar ve hücumda kısır döngüye giren her anda faul çizgisine gelerek rakibin bir geri dönüş hamlesini karşılıksız bırakmamayı garantilediler.- Aynı şekilde Obradovic, son periyotta Bogdanovic’e Birch gibi bir atletik devi savunma görevini verip ters eşleşme riski yarattı – ama karşılığında, Udoh gibi, kısalara el göstermeye (show-up) gitmekte bile sorun yaşamayan, ayaklarına çabuk ve zamanlaması muhteşem bir “bataklığı” da, Spanoulis’in başına bela etmiş oldu ve böylelikle VaSpa, CSKA’dan sonra kendi Tanrılığına başka bir kurban eklemeyi beceremedi. Obradovic’e bu tercihinden dolayı saygı duymamak da elde değil.
- Datome bu maçta geçtiğimiz yıldan (nihayet) enstantaneler sundu ve savunmadaki bir-iki aksamayı saymazsak, sezonun en iyi maçını oynadı. Kalinic yine kıvamında, Final Four MVP’si seçilen Udoh ise bilhassa bloklarıyla ilahi bir seviyedeydi.
Maç başındaki bir münferit olay haricinde, iki takımın taraftarı, maça ve birbirlerine karşı hiç beklenmedik ölçüde saygılıydılar. Takdir ettim.- Maçı ve en sonunda zirvedeki kupayı kazanmış olmanın getirdiği rahatlama ve olgunluktan mıdır bilinmez, Fenerbahçe başkanı Aziz Yıldırım, geçtiğimiz yıldan ve futbol maçlarından farklı olarak bu defa sahaya maç bitiminde ve rakipleri teselli-teskin-tebrik faslı için indi, tek tek tüm Olympiakoslu basketbolcuların ve koçun elini sıktı, tokalaştı. Onu, Yunan efsanesi Theo Papaloukas takip etti. İki isme de saygılarımı bildiriyorum.
- Maç oynanırken, geçmiş tecrübelerin de getirisi sonucu, Fenerbahçe’nin 80 sayıya erişmesi halinde müsabakayı kazanacağını dile getirdim, nitekim öyle de oldu.
- Bogdanovic, Real Madrid maçının aksine (ilk periyot hariç) çok daha âkil tercihlerde bulundu ve eli titremeden en kritik anlarda büyük dış skor katkısı verdi. Bu takımın lideri ve yıldızı olduğunu ispatladı – rüştünü de öyle. Tebrikler.
Belki de en önemlisi; 2015 senesinde TRT’de yayınlanan ve Yusuf Kenan Çalık ile Serkan Akca’nın sabah kuşağında düzenlediği bir programa attığım bir Tweet’te, 140 karakter sınırı elverdiğince, “eğer Obradovic bile birkaç yıl burada kalıp Tanjevic ve Spahija ile aynı kaderi paylaşırsa, mesele koçta değil kulüptedir” minvalinde bir iddiada bulunmuştum. İlk yıl Madrid’de Real Madrid’in, geçen yıl ise senelerin özlemini dindirmek için bastıran CSKA’nın ayak oyunlarına ve “hakem entrikalarına” kurban giden Fenerbahçe, nihayet kaliteli basketbol ile kulis faaliyetini birleştirmeyi başardı ve şampiyonluğu pürüzsüz bir şekilde kazandı. Buradaki maksadım, bu yılın finalinde Damir Javor ve Lamonica gibi faciaların yaşanmaması, finalde bu iki hakemin düdük çal(dırıl)maması ve nihayet Fenerbahçe’nin hakkını yiyecek tartışmalı hakem kararlarının önüne geçilebilmesiydi. Lamonica bile, bu yılın yarı final maçında kaç adet tartışmalı düdükte Fenerbahçe aleyhine düdük çalabildi mesela?
Belediyeler ilçe iken büyük iş başarmışlar bu maç için; fakat İstanbul Büyükşehir Belediyesi, maç için saat gözetmeksizin ring/shuttle/özel otobüs seferleri koymayarak ve nasılsa 1 hafta sonra Ramazan için başlayacak “1 saat uzatılan” toplu taşıma tarifesini, evimizde düzenlenen ve bir temsilcimizin finale yükseldiği bir turnuva hatırına bir hafta erkenden başlatmaya tenezzül göstermeyerek, sınıfta kaldı. Ben ve benim gibi niceleri, evlerine dönerken büyük zorluk çekti.- Basın tribünündeki Yunanlı gazeteciler açıkça Olympiakos holiganlığı yaptı, müdanaa gösterildi. Bizler yapsak, kınanırdık.
- FB-Olympiakos taraftarları, aralarına bir güvenlik barikatı eklenmeden, tam da basın tribünün üzerinde yanyana konuşlandırılınca, ister istemez olay çıktı ve önlemler alınana dek tüm medyaya rezil olundu.
- Hiçbir anlamı ve önemi kalmayan, halen gereksiz bulduğum üçüncülük maçında, maça çıkan CSKA Moskova, adeta maça çıkmamış bir Real Madrid’i farklı yendi. Real, 1/11 benzeri üçlük yüzdesiyle, Cuma gecesine rahmet okuttu.
Her şey için sonsuz teşekkürler; ezeli bir Türk rakibimiz, Avrupa’nın erkekler branşı ve kulüpler düzeyindeki en büyük kupasını almak için ben ve benim gibi sayısız gönüllü ve ev sahipliğinin tadını çıkartan on binlerce taraftarı beklermiş meğerse – herkese hayırlı uğurlu olsun!
Yazarın diğer yazılarına erişmek için tıklayın
mail: efe.ozenc@abcspor.com
twitter: @efe_ozenc
Youtube: Turuncu ve Siyah
